Ryży długo rozmyślał, odcinając się od świata zewnętrznego. W końcu jednak niziołkowaty pragmatyzm wziął górę. Dieter dawno byłby już martwy, gdyby go w odpowiednim momencie nie uratowali. Marchwiowy nie mógł więc się winić za to, że zginął parę miesięcy później. Raczej mógł się jedynie cieszyć, iż jego druh przeżył ciut więcej, niż było mu pisane. Doszedszły do porozumienia z samym sobą, wrócił do rzeczywistości i zaczął przegrzebywać sakwy w poszukiwaniu jedzenia. Wyciągnął ser, który kupił jeszcze w Grunere i podjechał do Ariego. Rozmowę rozpoczął niezbyt głośno, chciał by odbyła się między nimi dwoma.
- Wspomniałeś, że lubisz ten z orzechami. Poczęstuj się - wyciągnął zawiniątko w stronę kompana,wcześniej biorąc sobie też solidny kawałek. - Widzisz, Alane od niedawna poluje razem ze mną i Dieterem na wampiry. Zresztą, na wszystkie plugawe stwory. Nigdy tego nie kryliśmy. To, że nie mówiliśmy wam o naszym zleceniu, wbrew waszym gwałtownym reakcją, nie jest niczym dziwnym. Ten obiekt ścigamy od miesięcy, siłą rzeczy imając się po drodze różnych zleceń, takich jak te od przeora. Alane sądzi, że może udało znaleźć nam się w końcu cel. Ja podchodzę do tego spokojnie. Byłby to zbyt duży zbieg okoliczności. To, co nas tutaj spotyka raczej nie ma nic wspólnego z naszym zleceniem i nie sądzę, abyśmy was narażali na jakieś szczególne niebezpieczeństwo, podróżując razem. Niepokoją mnie problemy tak samo jak i Ciebie,ałe ja podejrzewam, że przeor nam całej prawdy nie powiedział.
- No, ale skoro już nasza elfka was postraszyła naszym zleceniem. Nadal nie wiem, co was tak na prawdę tutaj sprowadziło. Może śmierć Dietera wiąże się z jakąś waszą tajemnicą i czas już wyłożyć wasze karty na stół?