Rozmowa przy winie i fajce przebiegała w dość miłej atmosferze, to pewnie za sprawą chrapiącego już Grumbliego. - Często tędy podróżujemy - odrzekł Thalgrim na pytanie Singrid - jednak z czystego nieba błyskawice, to dla nas nowość. Miejmy nadzieję, że nie wróży to niczego złego.

Reszta część nocy przebiegła spokojnie. Pomimo częstego wycia wilków, nikt ani nic nie zaatakowało obozu. Rankiem urządziwszy krótkie pożegnanie ze zmarłym Dieterem, spalono jego zwłoki na stosie, by nie raczyły same powstać z martwych. Ogień wzbijał się na kilka metrów, przez co był doskonale widoczny.
Dwójka krasnoludów pożegnała się z grupą, a w zasadzie pożegnał się jedynie młodszy z nich - Thalgrim - Szerokiej drogi i do zobaczenia - rzekł po czym ruszyli w przeciwnym kierunku.
Grupa wjechała w las, a wąska ścieżka którą jechali czasem uniemożliwiała jazdę wierzchem i tylko najmniejsi z podróżnych nie musieli schodzić ze swych wierzchowców. Było już koło południa, niedługo mieli dojechać do celu podróży gdy dojechali do mostu, a w zasadzie tego co po nim zostało. Rwący potok i strome urwisko nie dawało szans na przeprawę z wierzchowcami. Po chwili zastanowienia ich oczom ukazał się młody człowiek - Do Frugelhofen? - zapytał w łamanym staroświatowym - Jestem Michael, zaprowadzę was na około inną ścieżką przez las, ten most będzie wymagał naprawy, ale tym zajmę się dopiero jutro. - powiedział zbierając swoje narzędzia i pakując je do sakwy. Z pewną dozą nadziei patrzył na wolnego wierzchowca, jakiego grupa prowadziła ze sobą.
- Nie ma już długiej drogi, z jeden dzwon będzie i na obiad dotrzemy na miejsce, a co was tu sprowadza ? - zapytał.

Ryży długo rozmyślał, odcinając się od świata zewnętrznego. W końcu jednak niziołkowaty pragmatyzm wziął górę. Dieter dawno byłby już martwy, gdyby go w odpowiednim momencie nie uratowali. Marchwiowy nie mógł więc się winić za to, że zginął parę miesięcy później. Raczej mógł się jedynie cieszyć, iż jego druh przeżył ciut więcej, niż było mu pisane. Doszedszły do porozumienia z samym sobą, wrócił do rzeczywistości i zaczął przegrzebywać sakwy w poszukiwaniu jedzenia. Wyciągnął ser, który kupił jeszcze w Grunere i podjechał do Ariego. Rozmowę rozpoczął niezbyt głośno, chciał by odbyła się między nimi dwoma.
- Wspomniałeś, że lubisz ten z orzechami. Poczęstuj się - wyciągnął zawiniątko w stronę kompana,wcześniej biorąc sobie też solidny kawałek. - Widzisz, Alane od niedawna poluje razem ze mną i Dieterem na wampiry. Zresztą, na wszystkie plugawe stwory. Nigdy tego nie kryliśmy. To, że nie mówiliśmy wam o naszym zleceniu, wbrew waszym gwałtownym reakcją, nie jest niczym dziwnym. Ten obiekt ścigamy od miesięcy, siłą rzeczy imając się po drodze różnych zleceń, takich jak te od przeora. Alane sądzi, że może udało znaleźć nam się w końcu cel. Ja podchodzę do tego spokojnie. Byłby to zbyt duży zbieg okoliczności. To, co nas tutaj spotyka raczej nie ma nic wspólnego z naszym zleceniem i nie sądzę, abyśmy was narażali na jakieś szczególne niebezpieczeństwo, podróżując razem. Niepokoją mnie problemy tak samo jak i Ciebie,ałe ja podejrzewam, że przeor nam całej prawdy nie powiedział.
- No, ale skoro już nasza elfka was postraszyła naszym zleceniem. Nadal nie wiem, co was tak na prawdę tutaj sprowadziło. Może śmierć Dietera wiąże się z jakąś waszą tajemnicą i czas już wyłożyć wasze karty na stół?

Michael całą drogę do Frugelhofen zastanawiał się z jakiego powodu tak duża grupa zmierza do dolny Frugelhofen, będącego raczej zapomnianą częścią Imperium i Bretonii, faktycznie nie należąca do żadnej z nich.

Sympatyczna kradnoludka Sigrid próbowała nawiązać konwersację, jednak temat jaki poruszyła był zupełnie obcy Michaelowi. Gdy byli już nie więcej jak pół godziny od wioski - na długo się u nas zatrzymacie? - zapytał - mogę polecić miejsce u mojej ciotki La Roux - wdowy La Roux, lub we młynie choć nie wiem czy stary Brioche ma jeszcze wolne pokoje - ciągnął - Ja niestety dzisiejszego wieczora wybieram się w góry na wypas krów, most zresztą może poczekać do jutra. - rzekł beztrosko.

Było już po południu, o czym świadczył przeraźliwie głośny odgłos burczenia z brzucha Ryżego gdy podróżnicy wjechali do doliny. Ich oczom ukazało się niewielka wioska od jednej strony okolona rzeką Vaswasser. By przedostać się przez rzekę trzeba było skorzystać z niewielkiego mostu. W samej wiosce było dość spokojnie, a przewodnik wskazał dom, w którym mieszkała jego ciotka, po czym sam zniknął w stodole zbudowanej nieopodal. Uwagę podróżnych zwrócił młyn, zadbany i pracujący pełną parą. Przed młynem stał jego właściciel w białym od mąki fartuchu, przyglądając się grupie.

Gdy podróżnicy wjeżdżali do wioski, przyglądał im się również staruszek cały czas złorzecząc na obcych, - siągle tylko te choroby przywlekaja, szlak by trafił - krzyczał w stronę grupy, nie wykonując żadnych wrogich ruchów w stosunku do drużyny.