Unrechta mało obchodziło kiedy i na jakich warunkach Karl wyzionie ducha. Zasłużył sobie na swój osąd, jego intencje nie miały znaczenia. Księga trafiła w niepowołane ręce właśnie z jego winy, niepodważalnej, że żaden sąd boży nie będzie w stanie jej wymazać.

Sam starszy Lehman zaś, niewdzięczny psubrat, nie był teraz lepszy od Kampfa, namawiając pospolitych ludzi do bitki. Działał na ich szkodę, stawiając bezpośrednio przed oddziałem zaprawionych w boju krasnoludów. Trzeba było szybko reagować i zapobiec niepotrzebnemu rozlewowi krwi.

Sigmaryta stanął pomiędzy zwaśnione strony, nie bacząc że za chwilę jedna może nabić go na widły. W pierwszej kolejności zwrócił się do Vitto i Reinmara. Po pierwszym mógł spodziewać się tak głupiego wybryku, Unrecht sam był naiwny w jego wieku, ale ten drugi?

- Nie będzie żadnego pojedynku! - grzmiał biczownik, by każdy słyszał - Wystarczy! Karl Lehman przyjął swój los, nie bojąc się we własnej osobie odpowiedzieć przed bogami! Czy kierowało nim sumienie, honor czy chęć odkupienia win, na pewno był to jeszcze rozsądek, którego wam teraz zabrakło!

Odwrócił się do pospolitego ruszenia, któremu przewodził Sigmund.

- Tak samo, jak wam! Ludzie, idziecie w objęcia Morra, jeżeli chcecie walczyć z krasnoludzką gwardią! Nie wasza to walka! Czeka was jedynie śmierć, nie chwała ani pieniądze! Jeśli zależy wam tak na nagrodzie, macie!

Biczownik rzucił swoją sakiewkę przed siebie, rozwijając wcześniej rzemień. Kilka monet poturlało się po ziemi, wliczając w to tak pożądane przez każdego karle.

- Weźcie je, podzielcie się, odejdźcie i nakarmcie dziatwę! Może nie takiej nagrody oczekiwaliście, ale jej przynajmniej nie przypłacicie życiem!