Szybko zaczęli działać jak sprawny zespół, który tworzyli. Galina krzątała się po kuchni, Dymitr rozpalał ogień, a Grisza podejrzliwie łypał okiem dookoła, szukając zagrożenia w każdym kącie. Spiżarnia, do której prowadziły schody ukryte pod klapą była chłodna, ale niezbyt dobrze zaopatrzona. Kislevitka znalazła jednak zawieszony na haku kawał boczku i przypomniała sobie, że przywieźli ze sobą całkiem sporo zapasów.

Pałaszowali razem doprawioną i poprawioną przez Galinę potrawę.

- Mmm. Dobre. Lepsze niż moje.

Navarro wskazał palcem na gar. Blondynka zarumieniła się lekko, ale wrażenie psuł nieco zapach krasnoluda, pracującego najwyraźniej w upale cały dzień. Przyjęła kufel wypełniony piwem, tak jak i jej towarzysze. Jeśli do tej pory myśleli, że wydarzenia ostatnich dni są dziwne, to odpowiedź Navarra na pytanie Dymitra uświadomiła im, że dziwne może dopiero nadejść.

- Nie piję.

* * *

Prawie już zapomnieli, jak to jest nie spać pod odkrytym niebem. W szafie w dużym pokoju Grisza znalazł dodatkowe koce i także on miał tej nocy miękkie posłanie. Woda ze strumienia była rzecz jasna chłodna, ale można było podgrzać ją na piecu. Nie było im zimno, deszcz nie padał im na głowę, wiatr nie przewiewał do szpiku kości.

Zasnęli.

* * *

Wstali, gdy słońce było już wysoko na niebie. W pierwszym odruchu chcieli się zerwać, ruszyć dalej... Dopiero po chwili przypomnieli sobie, gdzie są.

To było dziwne uczucie. Mogli nie uciekać. Mogli uciekać. Mogliby zaparzyć sobie herbaty, gdyby ją mieli. Mogliby spać dalej. Mogliby wybrać, co chcą robić.

Navarra nigdzie nie było widać.