- Szlim, szlim i znaleźlimy - ucieszył się Dima. - Ty pewnie jesteś ten Navaro, o którym tyle słyszli, da? Przysłał nas z dostawą jeden z twoich, Sigrison, czy jak mu tam było - spojrzał bezradnie na towarzyszy, bo imię krasnoluda mu z głowy wyleciało. - No, Wungiel z nami podróżował - dodał usprawiedliwiając się. - Dostawę zrobiliśmy, teraz mamy tu posiedzieć z wami miesiąc albo i dłużej. Jakieś miejsce do spania się znajdzie? A ta bestyjka, jak ma imię, a?

Griszy przypadło do gustu milczenie krasnoluda. Wszak mieszkał w takim miejscu, że trafić tu przez przypadek było raczej niemożliwe. Skoro nie spieszył się do pogwarki, to nie było sensu naciskać. Z pewnością w ciągu najbliższego miesiąca znajdzie się jeszcze okazja do wymiany kilku słow. Zresztą - o czym tu gadać... "Przyjechalim, dostarczylim zapasy, co tu rozstrząsać. Widno wszystko było umówione wcześniej." - usprawiedliwiał w myślach krasnoluda. Być może dlatego, że sam czasem lubił nadmierne milczenie... Niemniej, czujnie nadstawił uszu, gdy z ust młodszego towarzysza wylewał się potok słów. A nuż coś...

Widząc gest krasnoluda, poszedł pomóc Galinie z wozem, pilnie rozglądając się po wnętrzu przybudówki, a następnie, jeśli Navarro nie zechce od razu wozu rozładować, wziąć się należy za oporządzanie wołów. Lza znaleźć im jakieś miejsce na dłuższy popas. Najlepiej z dala od mieszańca, który mógłby je niepokoić. Należało wszystko starannie przemyśleć, jeśli chcieli tu zostać.

Galina wydała z siebie przeraźliwy pisk. Przegoniła w swym pasterskim życiu wiele drapieżników, ale widok wilkopodobnego, rozdrażnionego potwora sparaliżował ją. Dopiero potok słów wypływający z ust Dimitra sprawił, że wyrwała się z odrętwienia.

– Alem się zlękła! – wyrzuciła z siebie, gwałtownie wypuszczając powietrze z płuc i wachlując się energicznie dłonią.

Nagle zauważyła Navarro. „Tego słynnego Navarro! Wreszcie!”, pomyślała i omiotła go zaciekawionym spojrzeniem. Dostrzegłszy pięknie wyrzeźbione mięśnie, przygryzła bezwiednie dolną wargę.

Bezczelnie gapiąc się na krasnoluda, popędziła zwierzęta i, tak jak sobie życzył, podjechała w kierunku przybudówki.

Dima wzruszył ramionami.
- No to się tutaj wybawimy za wsze czasy - podszedł do paleniska i zabrał się za rozpalanie ognia. Odwrócony plecami do towarzyszy kontynuował - jedna izba dla nas i dwa łóżka. Ciągniemy losy czy jak? - spytał, nie odwracając się. - Może jakich stryszek się znajdzie, albo co?
-No... - dodał po chwili - szybko poszło - rzekł odwracając się od pełgających ogników.

Krasnolud wyciągał naczynia.
Strumień? To może ryby jakieś da się złapać? A i wykąpać bym się chętnie wykąpał i przepierkę zrobił. Przynajmniej jaka chwila oddechu, a nie? - nagle zdziwony zapytał:
- więcej kufli nie macie?

- Zajmę podłogę. - rzucił Grisza nim Dima na dobre zaczął się rozgadywać ze swoimi pomysłami. Jakby na potwierdzenie tych słów, rozłożył w jednym z kątów derkę i złożył obok swoje rzeczy, w czasie gdy Dima krzesał ogień, po czym zajął miejsce przy stole. Ciekaw był zawartości spiżarni, ale postanowił zaczekać z jej oględzinami na gospodarza. Wspomniał tylko o ogniu, więc może ma jakieś zapasy jeszcze gdzieś. Nie chciał zrażać krasnoluda do siebie już na początku, chociaż sądząc po jego powierzchowności, to niewiele by go to obeszło. W każdym razie przyjdzie jeszcze czas na sprawdzenie, na ile mogą sobie tutaj pozwolić.

Nie odzywał się za wiele do czasu przybycia gospodarza. Paplanina Dymitra dobrze wypełniała ciszę, a on sam nie bardzo miał cokolwiek do powiedzenia. Grisza - przedstawił się jedynie krótko, gdy zasiadali do wspólnej kolacji... Widząc trzy kufle zamierzał już wygrzebać czarkę ze swoich rzeczy, jednak pytanie Dimy przykuło go do stolika. Ciekaw był reakcji Navarra.

– Nu skoro Grisza woli na ziemi, to szkoda, żeby się łóżko się zmarnowało. – Wzruszyła ramionami i rzuciła swój tobołek na posłanie. Choć sytuacja nie była zwyczajna, Galina w naturalny sposób przyjęła rolę gospodyni. Rolę, którą znała wyśmienicie i którą lubiła. Jej myśli w zaskakujący sposób przestały błąkać się wokół ponurych wspomnień, a zaczęły krążyć wokół spraw związanych z prowadzeniem gospodarstwa.

Z zaciekawieniem zajrzała do gara z fasolą i zauważyła, że brakuje przypraw.
– Rozejrzę się – powiedziała i ruszyła w poszukiwaniu roślin, które mogłyby wzbogacić smak potrawy. Zdawało jej się, że widziała dziki majeranek w pobliżu zagrody. Po dłuższej chwili wróciła z pękiem aromatycznych ziół i zajęła się doprawieniem posiłku. Garść listków wrzuciła do kociołka, niewielki bukiet zaś powiesiła u powały, by odświeżyć nieco zapach w pomieszczeniu. Następnie zakasała rękawy, chwyciła za miotłę i, nucąc pod nosem jakąś wiejską przyśpiewkę, energicznie wysprzątała podłogę.

– Jakaś wkładka się znajdzie do tej fasoli, panie… Navarro? – zwróciła się do brodacza, starannie i powoli wymawiając jego imię, jakby dopiero się go uczyła.
– A zresztą… – Nie czekając na odpowiedź, zeszła do spiżarni, by się rozejrzeć.

Nim zapach gotowej kolacji rozszedł się po izbie, zdążyła się jeszcze przemyć w strumieniu, przebrać i poprawić uczesanie. Postanowiła, na swój kobiecy sposób, celebrować ów posiłek – pierwszy od dawna przy wspólnym stole. No i ten Navarro… nie dawał jej spokoju. Czego mógł od nich chcieć?

Szybko zaczęli działać jak sprawny zespół, który tworzyli. Galina krzątała się po kuchni, Dymitr rozpalał ogień, a Grisza podejrzliwie łypał okiem dookoła, szukając zagrożenia w każdym kącie. Spiżarnia, do której prowadziły schody ukryte pod klapą była chłodna, ale niezbyt dobrze zaopatrzona. Kislevitka znalazła jednak zawieszony na haku kawał boczku i przypomniała sobie, że przywieźli ze sobą całkiem sporo zapasów.

Pałaszowali razem doprawioną i poprawioną przez Galinę potrawę.

- Mmm. Dobre. Lepsze niż moje.

Navarro wskazał palcem na gar. Blondynka zarumieniła się lekko, ale wrażenie psuł nieco zapach krasnoluda, pracującego najwyraźniej w upale cały dzień. Przyjęła kufel wypełniony piwem, tak jak i jej towarzysze. Jeśli do tej pory myśleli, że wydarzenia ostatnich dni są dziwne, to odpowiedź Navarra na pytanie Dymitra uświadomiła im, że dziwne może dopiero nadejść.

- Nie piję.

* * *

Prawie już zapomnieli, jak to jest nie spać pod odkrytym niebem. W szafie w dużym pokoju Grisza znalazł dodatkowe koce i także on miał tej nocy miękkie posłanie. Woda ze strumienia była rzecz jasna chłodna, ale można było podgrzać ją na piecu. Nie było im zimno, deszcz nie padał im na głowę, wiatr nie przewiewał do szpiku kości.

Zasnęli.

* * *

Wstali, gdy słońce było już wysoko na niebie. W pierwszym odruchu chcieli się zerwać, ruszyć dalej... Dopiero po chwili przypomnieli sobie, gdzie są.

To było dziwne uczucie. Mogli nie uciekać. Mogli uciekać. Mogliby zaparzyć sobie herbaty, gdyby ją mieli. Mogliby spać dalej. Mogliby wybrać, co chcą robić.

Navarra nigdzie nie było widać.

Grisza zerwał się wcześniej niż pozostała dwójka. Wojskowe życie przyzwyczaiło go do wstawania skoro świt, chociaż dziś i tak sobie mocno pofolgował. Gdy Galina i Dymitr się przebudzili w piecu płonął już ogień przy którym Grisza suszył siebie i przeprane ubrania.

- Zapoznam się z okolicą. Może uda się też coś upolować. - oznajmił krótko po wspólnym śniadaniu. Wprawdzie było nieco późno, by ruszyć na polowanie, ale zapoznanie się z okolicą nie może czekać. Zawinął kawałek pieczywa i sera w płótno, które schował za pazuchą, zabrał właściwie bez pytania łuk i kilka strzał Dimy i ruszył. Wpierw udał się w stronę strumienia, by uzupełnić bukłak, następnie sprawdził jego biego, mniej więcej godzinę drogi w górę i w dół. Szukał dogodnych brodów, śladów ścieżek, czy traktów. Także rozglądał się za wodopojami zwierząt. Mogły się te informacje przydać w przyszłości. Następnie zagłębił się w las i zaczął okrążać polankę, na której znajdowała się chata, nie zbliżając się jednak do niej za bardzo i zataczając z czasem coraz większe kręgi. Rozglądał się również za jaką zwierzyną. Przez cały czas mimowolnie gładził drzewce łuku. Nie pamiętał kiedy ostatnio dane mu było wyruszyć na samotne polowanie w lesie, które tak kochał. Po raz pierwszy też od dawna nie troszczył się o swoich towarzyszy. Póki co byli bezpieczni i mógł przez chwilę o tym nie myśleć. "A może by tak... nie wracać już do chaty..." - przemknęło mu przez myśl. Odpędził ją równie szybko jak się pojawiła. Wszak cały swój "dobytek" ostawił tam i zobowiązał się do przebywania w niej przynajmniej miesiąc. Nie chciał chyba być ściganym przez kolejne osoby... Do chaty powrócił dopiero wraz ze zmierzchem.