Po drodze do Kaletki Marius zaszedł do Erny Winiarki i nabył u niej Klingę Hildebranda - niedoceniane młode wino wytrawne, o piołunowo - poziomkowym finiszu, typowym dla wschodnich skrajów południowych stoków wzgórz winnic. Zatrzymywały one słodkawy posmak nadawany przez słońce, które według niziołków było wyjątkowo łaskawe dla winnych gron dzięki słabości Esmeraldy do świętego Hildebrandta, winiarza tak genialnego, iż został po śmierci jej osobistym podczaszym. Kapryśne porywy wichru znad Gór Krańca Świata wkomponowywały w początkowo słodki i delikatny aromat Klingi ostrza aromatycznej goryczy. Stateczne gardła mieszczan nie lubiły takich niespodzianek, zaś Marius i Kaletka w pełni doceniali talent Erny do wyszukiwania unikalnych bukietów. Z racji niełaski konsumentów posiadała ona zapas interesujących, acz niedrogich trunków. A ze sprawą, nawet do przyjaciela, nie wypadało iść z pustymi rękoma.

Powitanie Kaletki wywołało u Mariusa szczery uśmiech. Kompan znakomicie rozumiał pełne złośliwych kopniaków od losu życie i potrafił podejść do niego z humorem i dystansem. Poborca polał w trzy kubki - dla nich dwóch i Dużego, który może nie znał znaczenia słowa koneser, ale alkohol gorzki znaczył dla niego mocny, czyli dobry.

-Weź obu na miesiąc na próbę. Ten od brzuszków może być pedantem, a w tym fachu to dobra cecha. Drugi, typ artystyczny, może i jego pismo nie spodoba się kupcom i urzędnikom, ale może rozwinie talenty pokrewne. Jak któryś z nich ma doświadczenie ze zwierzętami, albo chęć do nauki tego, to potrzebuję kogoś do pomocy, mogę wziąć na próbę za wikt i opierunek. Przyuczałby się poza godzinami pracy u ciebie.

-Mam sprawę, jakbyś znalazł trochę czasu na osobności...