Ruszyli w noc. Jedno za drugim, gęsiego.
Słyszeli już dokładnie każde brzęknięcie zbroi, łamaną gałąź, poruszony krzak. Dwójka ludzi w pełnych zbrojach płytowych robiła tyle hałasu, że żadne skryte podejście nie wydawało się możliwe. Teraz już nie próbowali, harpia umknęła z ich zasięgu.
Mieli inny cel.
Girlaen prowadziła, wiedząc dobrze, że do wioski goblinów wciąż pozostały niemal dwa dzwony drogi i zmęczone ciała po forsownym marszu będą potrzebowały odpoczynku. Mimo to nie zwalniała. Czas mógł mieć znaczenie. Łuna przed nimi nie malała ani nie rosła. Pamiętali, że położona w dolince wioska stawała się widoczna dopiero po dostaniu się na szczyt jednego z otaczających ją wzgórz.
Tuż przed pierwszymi budynkami. Czy właśnie teraz spalały się na popiół?
Latające, stanowiące poważne zagrożenie stworzenia zostały zignorowane. Zatyczki opuściły uszy, nowy cel stał się ich głównym. Zeszli właśnie z jednego łagodnego wzgórza i przecięli niewielki bór, wychodząc w niewielkiej kotlince pomiędzy dwoma wzniesieniami, kiedy pieśń powróciła. Tym razem uderzyła ich wszystkich jednocześnie. Elvin zamrugał zdziwiony, on już dobrze znał to oszustwo! Eivor niemalże od razu zrzuciła mamiący efekt słodkich dźwięków.
Z przerażeniem patrzyli jak wszyscy pozostali nagle skręcają i zaczynają wchodzić na wzgórze po prawej, gdzie łagodne trawiaste zbocze szybko przechodziło w znacznie trudniejszą do zdobycia skalną ścianę z nielicznymi wyrastającymi tu i ówdzie sosnami i świerkami. Ostre kamienie migotały w nikłym świetle łuny, ale sam szczyt wzniesienia pozostawał niewidoczny.