Lothar i Berni, obaj z bronią i pochodniami w dłoniach, ruszyli sprawdzić co czai się pod podłogą zrujnowanej świątyni. Przeszli przez zagracone pomieszczenia, aby stanąć u szczytu szerokich schodów wiodących w dół, do krypt. Z miejsca, w którym się znajdowali wyraźnie słychać było odgłosy uderzających o siebie kamieni i głosy, mimo iż zniekształcone przez pogłos podziemnych tuneli i odległość, to z pewnością ludzkie.

Szlachcic pierwszy zstąpił w dół, w ciemność rozpraszaną pełgającym po ścianach światłem pochodni. Zeszli do krypt. Było tu wilgotno, duszno i śmierdziało. Światło wydobyło z mroku pokruszone kamienne płyty, które przez wiele lat plombowały miejsca spoczynku wielebnych kapłanów i diakonów pracujących w Wittgendorfie. Wszystkie nisze grobowe były rozbite, a to co pozostało ze zmarłych rozwleczone i zbezczeszczone walało się po podłodze. Z niektórych doczesnych szczątków pozostał jedynie pył, inne zostały przemienione w kupy potrzaskanych kości.

Odgłosy dobiegały z jednej z przepastnych nisz po lewej stronie. Zagłębienie niemal w całości wypełniały kamienie i świeża ziemia. Pozostało tylko wąskie przejście. Tam gdzie kończyło się murowane miejsce pochówku, rozpoczynał się wybrany w ziemi tunel. Ktoś w nim pracował, ale z krypty nie dało się dostrzec kto i jak daleko.

Naprzeciw krypty z tuenlem znajdowała się jedyna zabezpieczona i wciąż nieotwarta komora grobowa. Była niezwykle stara, jednak napis na płycie napisany starodawną czcionką wciąż dawał się odczytać. Wewnątrz spoczywał Siegfrid von Kesselring.

Dokładnie na końcu głównego, szerokiego przejścia przez kryptę znajdowały się wiodący delikatnie w górę korytarz. Na otwierającym go portalu wyrzeźbiono znak bramy i kruka, symbole Morra.