Przemykając chyłkiem do świątyni, Lothar i Bernhardt mogli przyjrzeć się wsi, jakby od środka. Robiła okropne wrażenie. Wszędzie ruina, odpadki i syf. W przejściu między jakimiś domami zobaczyli nawet wystające z kupy gnoju bose nogi martwego nieszczęśnika, do których dobierało się kilka wychudzonych psów. W całkiem znośnej kondycji było zaledwie kilka budynków. Stojący nad potokiem młyn, coś co sądząc po szyldzie było gospodą i dwa murowane budynki, z których jeden miał nawet zadbany ogródek, a z komina przylegającej do niego komórki unosił się gęsty, czarny dym.

Po drodze musieli przepędzić tylko jednego, całkiem pijanego wieśniaka, który za wszelką cenę chciał zdobyć pieniądze na kolejną butelkę likieru. Obeszło się bez krwi, wystarczyły groźby, żeby pijaczyna dał sobie spokój.
Już zbliżając się do budynku, bohaterowie dostrzegli ślady świadczące o tym, że świątynia Sigmara jest nieużywana. Drogę porastały chwasty, a wokoło brudnych ścian zalegało pełno śmieci. Niegdyś błyszczące, zdobione drzwi chwiały się na zawiasach, a wszystkie złocenia i ozdoby wydłubano.

Przedsionek był pusty, nie licząc rozbitej skrzynki na datki, z której również zabrano zwyczajową srebrną pokrywkę. Na ścianach wymalowano w prostym, wiejskim stylu obrazy przedstawiające sceny z życia boga. Zasłona przegradzająca przejście do głównej sali świątynnej zwisała w strzępach.

Nawa główna była natomiast nienaruszona. Wszystko wyglądało tak, jakby jeszcze poprzedniego dnia odbywały się tu nabożeństwa. Za prostym ołtarzem w kształcie sześcianu, na bokach którego wykuto piękne podobizny Ghal-Maraza i krasnoludzkie emblematy wznosiła się złocona statua samego Sigmara. Obrońca Imperium znajdował się w nieco nietypowej pozie, bo stał z prawym ramieniem wzniesionym w geście pozdrowienia. Jego brodata twarz zwrócona była ku wejściu, tak jakby patrzył na każdego wchodzącego do wnętrza. Po bokach posągu, na zdobionych trójnogach wciąż płonęły mosiężne latarnie, topiąc statuę, ołtarz i tylne ściany świątyni w pomarańczowym, ciepłym blasku.

Nad posągiem i ołtarzem, na wewnętrznej stronie kopuły niczym złota spirala wił się zapisany ozdobną czcionką napis w języku klasycznym. Na ołtarzu spoczywała gruba księga oprawiona w skórę i przyczepiony do niej srebrnym łańcuchem klucz.

Drzwi wiodące do mniejszych pomieszczeń, znajdujących się na prawo i lewo od nawy głównej zostały rozbite.

***

W roku 1102, a piątym panowania Cesarza Borysa II, na tymże miejscu, nad rzeką Reik, na polanie pośród lasów doszło do wielkiej, a krwawej bitwy między siłami Cesarstwa a plugawą armią Chaosu. I w toku krwawej potyczki stanęli naprzeciw siebie wynaturzony przywódca najeźdźców i Siegfried von Kesselring, wierny Templariusz Sigmara, któren ślubował bronić owego miejsca przed siłami wroga. A w jego ręku błyszczał miecz krasnudzkimi rękoma wykuty, Barrakulem zwany. I przez pół dnia walczyli między sobą, niezliczone zadając sobie rany, aż w końcu rycerz Chaosu padł sztychem przebity! Ale i pobożny Templariusz wiele ran otrzymał, a wśród nich i tą, która wkrótce na niego śmierć sprowadziła. Jego poświęcenie jednak na marne nie poszło, bo dzięki oporowi jaki stawił, posiłki nadejść zdołały i armię Chaosu w pył rozbiły. I już po skończonej bitwie, na krwawym polu zjawił się prześwięty Wielki Teogonista, któren pochował bohaterskiego Siegfrida von Kesselringa wraz z jego mieczem w krypcie, nad którą świątynię wzniesiono - odczytał napis na kopule Bernhardt. Księga, do której przyczepiono klucz, była zwyczajowym tomiszczem umieszczanym w każdej świątyni i opisywała życie Sigmara, od czasu jego cudownych narodzin aż do momentu odejścia w góry...

Przeszukiwanie pomieszczeń przylegających do komnaty z ołtarzem pozwoliło zorientować się, że tylko ta jedna lokacja w całej świątyni była nienaruszona. Wszędzie indziej panował nieporządek i bałagan. W zajmowanej niegdyś przez kapłanów sypialni meble były rozbite, a dobytek rozkradziony. W kuchni i składziku zadomowiły się szczury, które za nic miały sobie badających ruinę bohaterów. W jednym z pomieszczeń po lewej stronie znajdowały się schody wiodące w dół, być może do wspomnianej w tekście na sklepieniu krypty. A jedno z pomieszczeń po prawej stronie było zamknięte na klucz. Drzwi były solidne, widniały na nich ślady uderzeń, wskazujące, że ktoś chciał dostać się do środka.

Klucz pasował idealnie. Niewielkie pomieszczenie, do którego weszli było niemal w całości zawalone foliałami i zwojami, upchanymi na wykoślawionych wiekiem półkach. Poza nimi stał tu solidny pulpit i kredens wypełniony przyborami do pisania, pieczęciami, szablonami i butlami z kolorowym inkaustem. Pobieżne przeglądnięcie kilku wyciągniętych na chybił-trafił z półek zwojów pozwoliło się zorientować, że zapiski dotyczą wszystkiego co działo się w Wittgendorfie: urodzin i zgonów, małżeństw, wielkości zbiorów, ilości datków na świątynie, dni odpracowanych przez chłopów dla von Wittgensteinów. Wiedzeni ciekawością, Lothar i Bernhardt wzięli się do czytania. Nie zważając na upływający czas, wolno odkrywali historię wsi Wittgendorf.

Około dwustu lat temu, wieś Wittgendorf i baronia Wittgenstein były sławne ze względu na doskonałe ziemie przynoszące obfite plony i wytwarzane z lokalnej odmiany winogron białe Aldgirtropfen, doceniane ponoć na dworze cesarskim. Brat władającego wówczas domeną Konrada, barona von Wittgenstein, Dagmar był astronomem, wykładającym na Uniwersytecie w Nuln i zasiadającym w Cesarskim Kolegium Naukowym. Pojawiały się plotki, że maczał rownież palce w zakazanych sztukach. Ów Dagmar wyruszył na jakąś ekspedycję naukową na Jałowe Wzgórza, z której wrócił samotnie. Przywiózł pokaźnych rozmiarów skrzynię. Od tego czasu w zapiskach pojawiają się informacje o coraz gorszych plonach. Wino stało się niezdatne do picia. Wieśniacy zaczęli uciekać, a ci którzy pozostali przymierali głodem. Wiele, wiele lat minęło w biedzie i zapomnieniu, aż do roku 2511, kiedy to miała miejsce niespotykanych rozmiarów burza, potężny wiatr i pioruny bijące nie z nieba, ale w górę z wieży zamku ku chmurom. Po tym dniu, przez cały tydzień padał "czarny deszcz". Wydarzenie to jeszcze bardziej pogorszyło sytuację w baronii. Rośłiny i zwierzęta wynaturzyły się. Pojawiły się informacje o dwugłowych kurczakach, zielonych owcach i pomniejszych mutacjach wśród ludności. Kapłan piszący te informacje co rusz zanosił modły do Sigmara i wysyłał listy do kurii, prosząc o pomoc. Ostatnie zapiski jakie znaleźli awanturnicy datowane były sześć miesięcy wstecz.

Dobrze po północy Lothar i Bernhardt wyszli ze skryptorium. Von Essing odłożył księgę na miejsce i przyglądał się posągowi boga. Pomiędzy korpusem statuy a wzniesionym ramieniem widoczna była szczelina, tak jakby ręka mogła się poruszać. Gdzieś z dołu, spod podłogi słychać było jakieś szuranie i stukot kamieni.

Lothar i Berni, obaj z bronią i pochodniami w dłoniach, ruszyli sprawdzić co czai się pod podłogą zrujnowanej świątyni. Przeszli przez zagracone pomieszczenia, aby stanąć u szczytu szerokich schodów wiodących w dół, do krypt. Z miejsca, w którym się znajdowali wyraźnie słychać było odgłosy uderzających o siebie kamieni i głosy, mimo iż zniekształcone przez pogłos podziemnych tuneli i odległość, to z pewnością ludzkie.

Szlachcic pierwszy zstąpił w dół, w ciemność rozpraszaną pełgającym po ścianach światłem pochodni. Zeszli do krypt. Było tu wilgotno, duszno i śmierdziało. Światło wydobyło z mroku pokruszone kamienne płyty, które przez wiele lat plombowały miejsca spoczynku wielebnych kapłanów i diakonów pracujących w Wittgendorfie. Wszystkie nisze grobowe były rozbite, a to co pozostało ze zmarłych rozwleczone i zbezczeszczone walało się po podłodze. Z niektórych doczesnych szczątków pozostał jedynie pył, inne zostały przemienione w kupy potrzaskanych kości.

Odgłosy dobiegały z jednej z przepastnych nisz po lewej stronie. Zagłębienie niemal w całości wypełniały kamienie i świeża ziemia. Pozostało tylko wąskie przejście. Tam gdzie kończyło się murowane miejsce pochówku, rozpoczynał się wybrany w ziemi tunel. Ktoś w nim pracował, ale z krypty nie dało się dostrzec kto i jak daleko.

Naprzeciw krypty z tuenlem znajdowała się jedyna zabezpieczona i wciąż nieotwarta komora grobowa. Była niezwykle stara, jednak napis na płycie napisany starodawną czcionką wciąż dawał się odczytać. Wewnątrz spoczywał Siegfrid von Kesselring.

Dokładnie na końcu głównego, szerokiego przejścia przez kryptę znajdowały się wiodący delikatnie w górę korytarz. Na otwierającym go portalu wyrzeźbiono znak bramy i kruka, symbole Morra.