Jeść im chce się, pić im chce się,
napotkali strumyk w lesie...

Cichy szum wody dotarł do uszu wędrującej leśną ścieżką elfki. Wystarczyło przedrzeć się przez linię zarośli, by znaleźć źródło tego dźwięku. Wąska strużka wody w pewnym miejscu docierała do zwalonego drzewa i tworzyła niewielkie rozlewisko.

Położone paręnaście metrów od ścieżki jeziorko zasługiwało na tę nazwę tylko i wyłącznie ze względów grzecznościowych. Bez wątpienia obraziłoby się na nazwanie go sadzawką, a grzeczna, dobrze wychowana panienka, z pewnością nawet by nie pomyślała o obrażaniu kogokolwiek.

Jeziorko było może i niewielkie, ale za to tak urocze, że zasługiwało na wszelkie komplementy. Woda była kryształowo czysta, a rozsiane tu i ówdzie białe grzybienie, zwane też liliami wodnymi, dodawały mu urody.