Przez czterdzieści dni
i przez czterdzieści nocy
padał deszcz na ziemię*

Gwałtowny huk, od którego zatrzęsła się ziemia, wyrwał Elionę z głębokiego snu. Snu, w którym ojciec przedstawiał ją samemu Imperatowi, Alerowi Trzeciemu.
Sen do najprzyjemniejszych nie należał, bowiem spojrzenia, jakimi obrzucały Elionę zgromadzone na dworze niewiasty, były - delikatnie mówiąc - pozbawione nawet odrobiny sympatii. Trudno było orzec, czy oceniają jej strój, jej urodę, czy może zazdroszczą pozycji, jaką miała zająć na dworze.

Sen mara, powiadano.
Czy ten był proroczy, czy może miał tylko zniechęcić Elionę do dalszej podróży - trudno orzec.

Po dłuższej chwili rzucające piorunami chmury przeniosły się dalej, a monotonny szum deszczu ukołysał Elionę do snu.
Tym razem jednak przyśnił jej się Zhorj, proponujący, że za drobną opłatą przeniesie ją przez rwącą rzekę.


Przebudzenie nie było tak miłe, jak by sobie tego życzyła elfka. No bo kto by się ucieszył, gdyby po jej policzku wędrowała dłuuugachne stworzenie...