Mężczyzna nie czekał aż dzieciaki zrobią coś wbrew jego woli i ruszył na nie z kijem. Gonił je po placu, ku ich uciesze. Zebrana wokół gawiedź, również rozbawiona sytuacją, przypatrywała się do czasu aż mężczyzna runął niczym rosły żubr w błoto. Wokół zapadła cisza przerywana jedynie gromkimi kurwami rzucanymi przez urzędnika grodu.

- Wiecie kim ja jestem? Wiecie!? Kurwy i hultaje! Ja was popręgiem każe wychłostać! By wam żarcie w miskach w czarcie gówno się zmieniło! By wam na usta zaległy wrzody! Nogi z dupy powyrywam!

Na te i inne bogate wyzwiska tłum się rozszedł i zajął codziennymi sprawami. W tym czasie w drzwi karczmy wszedł jegomość ubrany prosto, acz elegancko. W dłoniach trzymał lutnię, na ramieniu zaś przewieszoną miał dużą sakwę podróżną.


Za stajnią brzmiały odgłosy kuźni oraz stukot i krzyki w przystani portowej. Gwarno jednak było również na podgrodziu, gdzie od nocy trwały prace przy budowie namiotu i tarasu dla szlachty - co udało się wiedźminom podsłuchać wieczorem w karczmie. Ze środka poczuli zapach jedzenia i przez okno usłyszeli fragment rozmowy:

- Jak powszechnie wiadomo, Wszechświat – podobnie jak życie – toczy się kołem. Kołem, na którego obręczy zaznaczono osiem magicznych punktów, dających pełny obrót, czyli cykl roczny. Punktami tymi, leżącymi na obręczy koła w parach dokładnie naprzeciw siebie, są: Imbaelk – czyli Kiełkowanie, Lammas – czyli Dojrzewanie, Belleteyn – Rozkwit oraz Saovine – Zamieranie. Są także na kole zaznaczone dwa Solstycja, czyli Przesilenia – zimowe, zwane Midinvaerne oraz Midaëte, letnie. Są także dwa Ekwinokcja, czyli Równonoce – Birke, wiosenna i Velen, jesienna. Daty te dzielą okrąg na osiem części – i tak też w kalendarzu elfów dzieli się rok.
- Czyli tera mamy stolcsycje?
- Solstycję Midaëte. Dzień letniego przesilenia w kalendarzu elfów rozpoczyna szósty savaed czyli Feainn. Elfy wierzą, że w Midaëte odradza się natura i w tym czasie aktywność stworzeń z ich naturalnego środowiska jest wzmożona.
- Gówno tam wiecie o świecie. W Midaëte łatwo żeby baba przy nadziei była, bydło niespokojne trzeba potem cały dzień łazić żeby nie poszło w las i dzieci trza pilnować, co by ich elfy nie porwały. Tyle wam powiem o świecie - Rozmowę zakończył dźwięk lutni i śpiewne złożenie zamówienie do karczmarza.


- Pani, Proponuję abyśmy zjadły śniadanie u Mojsa. To jest karczma w Ban Tiel. Ja udam się do pacjentki, która choruje na skórę i zrobię jej okład z ziół. Potem muszę udać się do kordegardy i zostawię tam pakunek z syropami na dolegliwości brzucha.

Istotnie pacjenci na poziomie mieściny - zauważyła Pira. Nie było jej na rękę udać się na godnego do grodu, ale może faktycznie perspektywa posilenia się czymś konkretnym nie była zła. Zwłaszcza, że służka nie wyglądała na kucharkę, a czarodziejka wróciła głodna z drogi i taki stan utrzymywał się do tej pory.

Droga do Ban Tiel uchyliła rąbka tajemnicy nocnych hałasów, dobiegających od strony grodu. Na polach obok trwała budowa wielkiego otwartego namiotu z trybunami i tarasem - z pewnością dla Namiestnika i najzamożniejszych gości. Na wzgórzach przed fortem natomiast rozłożone były namioty w różnych barwach szlacheckich. Pira nie rozpoznała żadnego z herbów, ale nie miała wątpliwości, że Baron Argylla uzupełni braki jej wiedzy. W drodze do bram grodu pełno było robotników, służby i starających się utrzymać ład i porządek gwardzistów z Fortu Leyda. Jeden z wojskowych ruszył w ich stronę.

Proszę skierować się do bocznego wejścia dla szlachetnie urodzonych i osób upoważnionych. Wejdziecie Pani szybciej do grodu - poinformował tonem służbowym jeden z gwardzistów.