Piraviel

Ja… Pochodzę stąd… Nie jest to przyjemna opowieść Pani, dlatego pozwolę sobie jej oszczędzić. Niestety nie mamy drugiego łóżka. Proszę się tym jednak nie trapić. Będę spała w Ban Tiel do czasu… - dziewczyna wyraźnie się zmieszała i ucięła wątek. - Mam kilku pacjentów, którzy darzą mnie zaufaniem Pani. Zajmę się nimi jeśli pozwolisz.

Piraviel w całym zamieszaniu jakie wywołało w niej to miejsce i osoba półelfki, dopiero teraz zauważyła, że dziewczyna ma nałożoną na siebie stałą iluzję, która podtrzymywana jest zaklęciem w talizmanie na szyi. Sam talizman nie był w żaden sposób nadzwyczajny. Kawałek rubinu na sznureczku ot co. Jednak gdy przejrzała jej iluzję, była w szoku. Dziewczyna była ślepa - owszem - ale nie od urodzenia. Jej twarz była mocno oszpecona od całkiem świeżych blizn, najpewniej wykonanych nożem. Oczy zaś… Oczu nie było. Ktoś wyłupił jej oczy. Służka zorientowała się, że iluzja została odkryta - mogła się tego spodziewać po swojej Mistrzyni - i zawstydziła się. Stanęła bokiem opuszczając głowę w dół.

Eghart i Nemrod

- A tak! Polewka istotnie jak szczyny z pomyjami - przytaknął Everet. - Gorszą jadłem tylko przy posterunku temerskim nad Pontarem. Tam jednak wojsko przyzwyczajone było do żarcia tego co zaserwowali. Mniejsza… Nie wiem po co was tu ściągnięto i chyba nie chcę wiedzieć. Z pewnością jutro się dowiecie o co chodzi. Nie słyszałem o żadnych potworach w tej okolicy. Z resztą… Tutaj elfowie w lasach, to i żadna potwora głowy nie wychyli. Takie moje zdanie w tej materii.

Piraviel

- To nie jego wina… - odpowiedziała służka i się rozpłakała. To były ostatnie słowa jakie od niej usłyszała tego wieczoru. Athariel poszła spać, kładąc się blisko ściany, aby nie zajmować wiele miejsca. Dała do zrozumienia - mimo strachu, mimo że mogła zostać ukarana - że ma dość rozmowy. W nocy przytulała się, szukała bliskości. Jej włosy pachniały ziołami, których miała tak wiele w izbie. Usnęły wtulone w swoje objęcia.

* * *

Chodź dziewczyno… nie zrobię Ci krzywdy… - przemówiła do niej postać kucająca na konarze nad traktem. Nogi miała wygięte na bok, a między nimi zwisały jej niby bezwładnie ręce. Była naga. Jej kształty okryte były długimi włosami, które niczym kaptur okrywały również część twarzy.
Chodź… nie bój się… - Priaviel szła nie wiedziała czemu i gdzie, ale szła. Las był gęsty, pradawny. Takich lasów nie zostało już wiele. Elfich lasów, w których roślinność jest inna niż wszędzie. Taki las kryje tajemnice i istoty o jakich zwykły mieszczanin czy chłop nie ma pojęcia. W otaczającej jej ciemności zabłysnęły dziesiątki małych ślepi gapiących się na nią.
Pokaż mi gdzie…. Gdzie ona jest?! - Ostatnie słowa były niczym warknięcie, pisk i śpiewny głos w jednym. Błysk kłów. Krzyk.

6 czerwca 1259, Ban Tiel

Piraviel

Piraviel obudziła się zlana potem, zdyszana i chyba krzyczała, tak jej się wydaje. Koszmar był tak rzeczywisty. Athariel napaliła w piecyku i już zalewała poranną herbatę ziołową. Zerkała jednak na Piraviel, co nie umknęło również uwagi Mistrzyni.

Koszmar. Tak pomyślałaby każda dziewucha, ale nie czarodziejka, Mistrzyni Magii z Aretuzy, Rezydentka w Ban Tiel. Piraviel wiedziała, że to nie był sen. Jakaś istota sondowała jej myśli i robiła to przez sen w bardzo sprawny sposób. Niczym potężny mag. Kim była? Czego chciała? Myśli czarodziejki kotłowały się w głowie.

Wszystko w porządku Pani? - zapytała Athariel z troską w głosie.

Eghart i Nemrod

Obudziło ich pierwsze pianie koguta o świcie. Przynajmniej tak zdawało się Eghartowi. Nemrod jednak uważał, że równie dobrze mógł być to unoszący się zapach końskiego łajna lub szczyn. Izba odźwiernego niczym nie przypominała karczemnego pokoju. Była raczej przerobionym obejściem dla świń - o czym mogło świadczyć chociażby koryto pod ścianą. Dwa posłania zbite z desek, przykryte sianem i kocem, były tak twarde, że równie dobrze mogli spać na gołej ziemi.

Dzień po ciężko spędzonej nocy zapowiadał się równie uroczo. Ban Tiel tętniło życiem mimo tak wczesnej pory. Od bramy podjeżdżały kolejne wozy z zapasami jadła i napitków. Wszędzie krzątali się miejscowi chłopi, baby spieszyły z koszykami wypełnionymi zakupami, służący dbali od rana o załatwienie wszystkich pilnych spraw i pozwoleń, gdzieniegdzie przechadzał się patrol żołnierzy z kordegardy i między tym całym zgiełkiem dzieciaki latały szukając sobie zajęcia.

- Zabierać stąd te przybłędy, bo szukają tylko gdzie by łapy wsadzić i coś ukraść! - wydarł się mężczyzna, który wyszedł z karczmy.


Starszy jegomość był ubrany bardzo bogato. Przeszywany mieniącymi się nićmi wams zdobiły dwa złote łańcuchy - jeden ze złotą zawieszką z herbem Kaedwen, a drugi ze złotą monetą. Na wams narzuconą miał czerwoną pelerynę, spiętą pod szyją złotym łańcuszkiem. W dłoniach, ozdobionych licznymi pierścieniami, dzierżył zwoje papierów oraz jabłko, które właśnie dokładnie obgryzał, puszczając kolejne wiązanki w kierunku biegających między wozami dzieciaków.

Mężczyzna nie czekał aż dzieciaki zrobią coś wbrew jego woli i ruszył na nie z kijem. Gonił je po placu, ku ich uciesze. Zebrana wokół gawiedź, również rozbawiona sytuacją, przypatrywała się do czasu aż mężczyzna runął niczym rosły żubr w błoto. Wokół zapadła cisza przerywana jedynie gromkimi kurwami rzucanymi przez urzędnika grodu.

- Wiecie kim ja jestem? Wiecie!? Kurwy i hultaje! Ja was popręgiem każe wychłostać! By wam żarcie w miskach w czarcie gówno się zmieniło! By wam na usta zaległy wrzody! Nogi z dupy powyrywam!

Na te i inne bogate wyzwiska tłum się rozszedł i zajął codziennymi sprawami. W tym czasie w drzwi karczmy wszedł jegomość ubrany prosto, acz elegancko. W dłoniach trzymał lutnię, na ramieniu zaś przewieszoną miał dużą sakwę podróżną.


Za stajnią brzmiały odgłosy kuźni oraz stukot i krzyki w przystani portowej. Gwarno jednak było również na podgrodziu, gdzie od nocy trwały prace przy budowie namiotu i tarasu dla szlachty - co udało się wiedźminom podsłuchać wieczorem w karczmie. Ze środka poczuli zapach jedzenia i przez okno usłyszeli fragment rozmowy:

- Jak powszechnie wiadomo, Wszechświat – podobnie jak życie – toczy się kołem. Kołem, na którego obręczy zaznaczono osiem magicznych punktów, dających pełny obrót, czyli cykl roczny. Punktami tymi, leżącymi na obręczy koła w parach dokładnie naprzeciw siebie, są: Imbaelk – czyli Kiełkowanie, Lammas – czyli Dojrzewanie, Belleteyn – Rozkwit oraz Saovine – Zamieranie. Są także na kole zaznaczone dwa Solstycja, czyli Przesilenia – zimowe, zwane Midinvaerne oraz Midaëte, letnie. Są także dwa Ekwinokcja, czyli Równonoce – Birke, wiosenna i Velen, jesienna. Daty te dzielą okrąg na osiem części – i tak też w kalendarzu elfów dzieli się rok.
- Czyli tera mamy stolcsycje?
- Solstycję Midaëte. Dzień letniego przesilenia w kalendarzu elfów rozpoczyna szósty savaed czyli Feainn. Elfy wierzą, że w Midaëte odradza się natura i w tym czasie aktywność stworzeń z ich naturalnego środowiska jest wzmożona.
- Gówno tam wiecie o świecie. W Midaëte łatwo żeby baba przy nadziei była, bydło niespokojne trzeba potem cały dzień łazić żeby nie poszło w las i dzieci trza pilnować, co by ich elfy nie porwały. Tyle wam powiem o świecie - Rozmowę zakończył dźwięk lutni i śpiewne złożenie zamówienie do karczmarza.


- Pani, Proponuję abyśmy zjadły śniadanie u Mojsa. To jest karczma w Ban Tiel. Ja udam się do pacjentki, która choruje na skórę i zrobię jej okład z ziół. Potem muszę udać się do kordegardy i zostawię tam pakunek z syropami na dolegliwości brzucha.

Istotnie pacjenci na poziomie mieściny - zauważyła Pira. Nie było jej na rękę udać się na godnego do grodu, ale może faktycznie perspektywa posilenia się czymś konkretnym nie była zła. Zwłaszcza, że służka nie wyglądała na kucharkę, a czarodziejka wróciła głodna z drogi i taki stan utrzymywał się do tej pory.

Droga do Ban Tiel uchyliła rąbka tajemnicy nocnych hałasów, dobiegających od strony grodu. Na polach obok trwała budowa wielkiego otwartego namiotu z trybunami i tarasem - z pewnością dla Namiestnika i najzamożniejszych gości. Na wzgórzach przed fortem natomiast rozłożone były namioty w różnych barwach szlacheckich. Pira nie rozpoznała żadnego z herbów, ale nie miała wątpliwości, że Baron Argylla uzupełni braki jej wiedzy. W drodze do bram grodu pełno było robotników, służby i starających się utrzymać ład i porządek gwardzistów z Fortu Leyda. Jeden z wojskowych ruszył w ich stronę.

Proszę skierować się do bocznego wejścia dla szlachetnie urodzonych i osób upoważnionych. Wejdziecie Pani szybciej do grodu - poinformował tonem służbowym jeden z gwardzistów.

***