Kerm

Gotte krążył to tu, to tam - raz sam, raz w towarzystwie jakiegoś ogra. Zdolności Millera do zawierania nowych znajomości zawsze Maxa zaskakiwały, ale tym razem Gotte przeszedł sam siebie. Zdaniem Maxa w każdym razie.
Jaki był cel tej znajomości, tego Max nawet sobie nie potrafił wyobrazić, ale miał nadzieję, że prędzej czy później Gotte podzieli się tą tajemnicą.

Żebrak zaczął się oddalać, dygocąc głową i grając na małym bębenku marsz, całkiem jakby prowadził oddział wojska na paradzie.
- Za chwilę się tam zjawię - rzucił w ślad za nim Max. - Mam nadzieję, że ją znajdziesz do tego czasu.

Żebrak, kuśtykając pokracznie zniknął z tłumie, a zaraz też ucichły dźwięki bębenka.
I niemal w tym samym momencie w uchylonym oknie Max zauważył ruch. Ktoś zamknął szybko okno i cofnął się, ale chociaż na poddaszu było dość ciemno, ale Maxowi udało się dostrzec, że postać była raczej ludzkiego wzrostu i postury i miała długie, czarne włosy.
Długie włosy? Mógł to być na przykład elf, ale równie dobrze mogło to znaczyć, że na poddaszu chowa się jakaś dziewczyna. Czyżby, mimo zapewnień żebraka, była to jednak Anka?
O tym jednak Max nie miał komu powiedzieć. Pozostawało tylko obserwować, czy poszukiwana dziewczyna nie wymknie się oknem... i nie ucieknie po dachach.
Dziwne tylko, że inwalida wojenny nic o niej nie powiedział. A może jednak wiedział? Może po prostu zgarnął parę koron, by ewentualnych pytających odciągnąć od kamienicy?

I tym własnie odkryciem Max podzielił się z pozostałymi. A potem, gdy Cedric pobiegł po strażników, cierpliwie czekał i uważał, czy 'zwierzyna' nie wymknie się z pułapki