Na widok uciekających mężczyzn Eliona aż podskoczyła z radości krzycząc:

- No i co tchórze?! Widziałeś to, Vares? Widziałeś?

Po czym dodała triumfalnie:

- Eliona niezwyciężona! Hahaha! Jesteśmy, Vares, najlepsi!

Wyglądało na to, że euforia dziewczyny nie będzie mieć końca, jednak odgłosy niezadowolenia dochodzące ze strony nimfy, skutecznie zdusiło całą radość z wygranej.

- A ty co tak się szarpiesz? Słowo dziękuję by nie zaszkodziło – rzuciła w kierunku nimfy, nie kryjąc przy tym swojego zdziwienia i oburzenia.

Nawet ktoś znacznie mało spostrzegawczy zorientowałby się, że nimfa na widok Eliony zdecydowanie się odprężyła.

- Nie jesteś Karseną - powiedziała z wyraźną ulgą. - Bogom niech będą dzięki... Tobie też dziękuję, bardzo dziękuję. A czy możesz mnie uwolnić?

- Mam na imię Eliona a to mój przyjaciel Vares - odpowiedziała elfka, rozcinając jednocześnie linę. Spoglądając niepewnie na nieznajomą dodała:

- A ta trójka...czego od ciebie chciała?

- Lenai - przedstawiła się nimfa. - Te zbiry... Nawet ludźmi nie można ich nazwać - powiedziała z pogardą. - Chcieli, żebym im wskazała, gdzie jest schowany skarb Alaryka. Żądni złota głupcy. - W jej słowach kryła się pogarda, niesmak i trochę strachu.

Eliona zmarszczyła brwi, jakby chciała przypomnieć sobie, skąd zna to imię

- Alaryk…- rzekła po chwili zamyślona - eee jednak nie znam - dodała zmieszana.

- To opowieść niezbyt wesoła - powiedziała Lenai rozcierając ręce. Ślady liny powoli znikały. - Alaryk to był zbój i morderca. Ponoć zabił z pół setki osób, ograbił cztery razy tyle, zanim wpadł w ręce Czarnej Róży. Zginął, nim zdążył podać, gdzie ukrył łupy.

Lenai na moment zamilkła.

- Plotki głoszą - podjęła opowieść - iż na Alaryka rzucono klątwę i jego duch strzeże przeklętych skarbów, których wartość rosła... wraz z rozprzestrzenianiem się opowieści po świecie. Podobno - ściszyła głos - było paru takich, co znaleźli miejsce gdzie spoczywa skarb. Nikt z tych nieszczęśliwców nie przeżył spotkania z duchem Alaryka, a ich kości bieleją w jaskini pełnej złota.

Eliona wysłuchała opowieści nimfy z wypiekami na twarzy. Przypomniały jej się wszystkie zakazane historie opowiadane w szkole, tuż przed zaśnięciem. Przez chwile nawet zapomniała o tym, że znalazła się w samym centrum jednej z nich. usiadła wygodnie na trawie i zapytała:

- A ty wiesz, gdzie jest schowany ten skarb?

- Wiem, ale ci nie powiem. Zabroniono mi. - Odpowiedź Lenai była zdecydowana.

Eliona skinęła głową

- Trzeba dotrzymywać danego słowa - po czym dodała - a jeśli chodzi o obietnice... Skoro jesteś Lenai, to z twojego powodu tu jestem.

- Mojego? Ja cię nie znam...

- Ale znasz Argeusa prawda?

- Tak, oczywiście... A czy coś się stało? - Na twarzy nimfy pojawiło się zaniepokojenie. - Widziałaś go?

Elona wzruszyła jedynie ramionami - nie, nic mu się nie stało. To raczej on martwi się o ciebie. Nie pojawiłaś się na spotkaniu.

- Sama widziałaś, że nie mogłam... - Lenai, nie zważając na to, że jest naga jak ją bogowie stworzyli, podeszła do elfki i pocałowała ją w policzek. - Raz jeszcze dziękuję - powiedziała.

A potem podeszła do miejsca, gdzie leżała jej sukienka i zaczęła się ubierać.

- Ech, te nimfy - mruknęła pod nosem elfka i dodała zdecydowanym głosem - skoro nic nie stoi na przeszkodzie, możemy ruszać w drogę?

- Weź jeszcze to... - Nimfa podała swej wybawicielce dwa żołędzie. - Jeśli rzucisz w kogoś i wypowiesz imię Pani Sillene - na twarzy nimfy malował się wielki szacunek - to zamieni się w drzewo. Na tydzień lub więcej.

Eliona podziękowałą i schowała prezent do plecaka.

- Ruszajmy! - zwróciła się do Varesa. - A tobie Lenai, życzę powodzenia i pozdrów od nas Argeusa.

- Dziękuję! - Nimfa obróciła się na pięcie i pobiegła przez las.

Eliona początkowo chciała ją eskortować, ale gdy sobie przypomniała o ogromnym "problemie" fauna i pomyślała, co się stanie, gdy ta para się spotka...

Nie, wolała o tym nawet nie myśleć.

- Vares, ani się waż za nią lecieć. Za młody jesteś! Idziemy!