Igła przez ułamek sekundy leżała na ziemi. W jaki sposób znalazła się w tym położeniu? Co się stało? Widziała przelatujący tuż nad jej głową ostrzał z cekaemu i sama nie wierzyła, że jeszcze żyje. Żyje… Obraz padających od kul pacjentów, sprawił że łzy napłynęły jej do oczu. To była jej wina… gdyby nie kazała im uciekać… Z trudem przewróciła się na brzuch, starając się wyplątać z resztek namiotu. Miała szeroko otwarte oczy, ale zamiast własnych oplątanych materiałem nóg, widziała kończyny biegnących żołnierzy, kawałki kości i smugi krwi gdy naboje trafiły w delikatne ludzkie ciało.
Musiała im pomóc! Zaraz dotrze tu faa atakujących… Obróciła się na brzuch i zarzuciwszy broń na plecy zaczęła czołgać się w kierunku, w którym ostatni raz widziała mężczyzn pomagających przy wynoszeniu ciężko rannych. Może choć jeden.. Może kogoś uda się jeszcze ocalić. Czuła jak łzy spływają jej po policzkach jednak nie zatrzymywała się. Słysząc nad sobą ostrzał oglądała się do tyłu, w każdej chwili spodziewając się nadejścia przeciwników.