Eliona wiedziała, że pajęczyna nikogo nie zatrzyma przez dłuższy czas, dlatego chwyciła swoje ubranie i plecak i rzuciła się do ucieczki naga i bosa, ścigana mało przyjaznymi słowami 'pstrokatego', wśród których 'ruda dziwka' była jednym z łagodniejszych określeń, zaś obietnica wielokrotnego wychędożenia przy najbliższym spotkaniu zarówno z przodu i z tyłu powtarzała się wielokrotnie.
Elfka puszczała mimo uszu wszystkie groźby i obelgi. Obejrzała się tylko raz by sprawdzić, czy dziwnie milczący 'kaftan' nie wydostał się z pułapki i ruszył w pogoń. Co prawda stare powiedzenie mówiło, całkiem zresztą słusznie, że kobieta z podwiniętą spódnicą biegnie szybciej, niż mężczyzna z opuszczonymi spodniami, ale ta mądrość ludowa nie mogła się sprawdzić, gdy obie strony były nagie.
Nikt jej jednak nie gonił.
Trudno jednak było ocenić, czy młodzieńcy zrezygnowali, czy też najpierw chcieli się ubrać, by nie biegać po lesie z dyndającym przyrodzeniem.
Elionie również przeszkadzały w bieganiu pewne kołyszące się fragmenty jej anatomii, lecz nim zdążyła się przyodziać, daleko przed sobą usłyszała rozmowy i stukot kopyt, a pisk Varesa również ostrzegał przed zbliżającymi się jeźdźcami.
Za słowa, które padły z ust elfki, musiałaby umyć te usta szarym mydłem, na dodatek kilka razy. Ale Eliona nie traciła zbyt wiele czasu na złorzeczenie losowi. Obawiając się rozszerzonej wersji powtórki przygody z napalonymi młodzieńcami, rzuciła się, niczym driada, w las. Zapadła między krzewami i z tego bezpiecznego (jak sądziła) miejsca obserwowała, jak drogą przejeżdża troje jeźdźców - młoda kobieta i dwóch nieco starszych mężczyzn. Jeden z nich miał proporczyk z białym lwem na czarnym tle.