Hana starała się nie płakać przy wypadkach losowych, jak zaginięcie pontonu, zdeptanie namiotu przez wielkiego jaszczura czy dziura w bucie. I z każdym kolejnym zdarzeniem losowym pilotka opanowywała poczucie bezsilności i beznadziei. But był duża niedogodnością, ale i tak tego dnia szła po liście palm żeby spróbować po raz kolejny upleść sobie kapelusz. Po tym jak wyszła jej improwizowana parasolka czuła się pewnie że i z kapeluszem sobie poradzi. Może będzie mogła wykorzystać liście i trochę mchu żeby poradzić sobie z dziurą? Próbowała sobie przypomnieć gdzie rosły te lepkie śmierdzące owoce, może będzie mogła ich użyć jako kleju.
Takie prace może nie były jej specjalnością ale nie narzekała na brak czasu no i robiła się coraz lepsza.
Po trzech miesiącach kobieta wchodziła powoli w stan całkowitego zobojętnienia. Kiedy miesiąc temu miała swój pierwszy kryzys egzystencjalny stwierdziła, że nażre się pierwszych znalezionych grzybów i w najgorszym wypadku umrze. Tutaj, na wyspie. Z daleka od rodziny. Zapomniana przez wszystkich.
Zamiast tego przeżyła bardzo miłe chwile uniesienia z pewnym drzewem.
Jeśli budzisz się z uczuciem ze wychędożyła cię flora dżungli to albo powinnaś zastanowić się na swoim życiem, albo znaleźć więcej grzybów i jeszcze poczekać z kończeniem swojego żywota. W końcu kto nie chciałby zacząć na nowo czuć się świetnie i cieszyć się z tak zwykłych rzeczy jak fantastycznie pomarańczowe niebo, choć zielone też było wspaniałe i fioletowe.
No i można było z kimś porozmawiać na Pana Niedźwiedzia zawsze można było liczyć, zabawny, inteligentny i dobrze wychowany. Nie to co drzewa które zadają się z nią tylko dla jej ciała!
Z jednej strony Azjatka nadal żyła nadzieją że zostanie uratowana z drugiej kiedy parę razy zdarzyło jej się oprzytomnieć w takich miejscach i stanach to cieszyła się, że to się jeszcze nie stało.
- 家に帰る時間 - Powiedziała do drzewa, zaczynają się powoli zbierać. Pociągała swoje rzeczy z gałęzi marudząc że drzewa zawsze ją tak ‘rozbierają’ i zawieszają jej rzeczy tak wysoko. Ubrała się bardziej z przyzwyczajenia i po to by nie gryzły jej owady niż z obawy że ktoś ją tutaj zobaczy.
- いいえ、家ではありません。私は何� �る必要がある - Powiedziała po tym jak jej brzuch zaburczał jakby miała tam jakieś warczące zwierze. Po czym ruszyła do domu ale okrężną dróżką.
- 何？- Spytała na głos po usłyszeniu wystrzałów. Minęła godzina od jej ‘odjazdu’ więc nie powinna już słyszeć i widzieć różnych nieprawdziwych rzeczy.
- 保されました！- Wrzasnęła i rzuciła się biegiem w stronę gdzie wydawało jej się, że dochodziły strzały. Nawet nie pomyślała że odgłosy w lesie mogła się różne nieś echem. No i musiała się zatrzymać gdyż bieganie po grzybach było niezdrowe więc obrzygała resztkami zawartości biało-czerwono-żółtej mazi siebie, drzewo, i podłoże.
Usiadła i wybełkotała do swojego ramienia - 私はそれらを見つけなければ、彼ら� �を残すでしょう - musiała się uspokoić złapać oddech, i chcąc czy nie chcąc zastanowić się. Obejrzała się i stwierdziła że nie wie czy chce by ratownicy widzieli ją w takim stanie. Zarzyganą w połowie strawionych psycho-grzybach. Strzały wyszły z tamtej strony więc jak odbije na lewo to dojdzie do rzeczki...dopiero po chwili dotarło do niej że ekipy ratunkowe chyba nie nosiły broni, z drugiej strony wielkie krwiożercze jaszczury. Z innej strony co jeśli to pan Kim? Przyjechali ją zlikwidować by pozbyć się świadków!
Hana wziął parę głębokich oddechów.
- あなたは私が何をすべき-と思いますか？ - spytała Pana niedźwiedzia.
Pan niedźwiedź mruknął, parsknął, warknął i usiadł.
- あなたは-しいです、私はそこに行くべきです� �意してく-さい。 ...あなたはこの全体の-で私よりもはるかに優れています。 - Powiedziała z lekką zazdrością.
Po czym powoli wstała i z miną determinacji ruszyła już wolniej w stronie strzałów ale kierując się na rzeczkę.

Tłumaczenie:
- Czas iść do domu.
- Nie, nie do domu. Potrzebuje coś zjeść
- Co?
- Jestem uratowana!
- Muszę ich znaleźć inaczej mnie zostawią
- Co pana zdaniem powinnam zrobić?
- Masz rację, powinnam tam iść ale zachować ostrożność. … Jesteś w tym całym byciu rozbitkiem tak bardzo lepszy ode mnie.

Hana ruszyła więc w kierunku wystrzałów, a serce w piersi waliło jej coraz mocniej z każdym pokonywanym metrem. W jej głowie gromadziło się tyle myśli, tyle pytań, tyle spraw związanych z ewentualnym pojawieniem się kogoś na wyspie, iż… sama w sumie nie wiedziała, jak zacznie z tym kimś ową rozmowę. Ale wszystko po kolei, i z odpowiednim zachowaniem ostrożności, w końcu nie wiadomo kim byli owi strzelający, a i przy okazji to byłoby niezwykle durne, dać się jakiejś zwierzynie zaskoczyć w finałowych godzinach spędzonych na wyspie…

I na całe dla niej szczęście, posłuchała rady pana niedźwiedzia, nie gnając do swych wybawców niczym ostatnia idiotka na złamanie karku. Gdy bowiem wyminęła jedno z dużych, grubych drzew, jej oczom ukazał się dosyć wielki dinozaur, obżerający się na innym, leżącym już u jego stóp, z rozbebeszonym żołądkiem. Azjatka zamarła w pół ruchu, stojąc niczym sparaliżowana o jakieś 10 metrów od groźnie wyglądającej gadziny z zakrwawionym, pełnym kłów pyskiem, zajętym posiłkiem.


Hana przypomniała sobie jej pierwsze spotkanie z dużymi gadami na wyspie i jak pierwszy raz w życiu doświadczyła ataku histerii. Szczęście głupiego trafiła wtedy na zwierzę które było równie płochliwe jak ona i przeżyło zapewne swój atak histerii.
Od tamtej pory nauczyła się by nie po pierwsze nigdy nie dawać się zauważyć, po drugie trzymać się od nich z daleka. Dwa razy była kiedyś stwierdziła że dla bezpieczeństwa upaskudzi się w odchodach tych większych jaszczurów. Było to jedno z bardziej obrzydliwych doświadczeń jakie przeżyła na tej wyspie i starała się go nie powtarzać o ile nie będzie to naprawdę koniecznie.

Hana zaczęła cofać się w gęste zarośla najciszej jak umiała z zamiarem ominięcia dinozaura bokiem, liczyła że zajęty jedzeniem nie zwróci uwagi na takie chuchro jak ona. Cichutko jak myszka, wykonała powoli jeden kroczek w bok, po chwili drugi i… nic jej nie strzeliło pod butem, nic nie zwróciło uwagi dinozaura. Heo schowała się za grubym drzewem, tym razem z sercem walącym ze strachu. Udało jej się zejść z ewentualnego pola widzenia drapieżnika, i była wystarczająco cicha, by nie zostać zauważoną, ale co teraz?
“Może wrócę do jaskini i dokończę poszukiwania jutro?” pomyślała Azjatka odmawiając wyjrzenie zza drzewa i spojrzenie w stronę posiłkującego się drapieżnika. Paręnaście głębokich uspokajających oddechów później patrzyła na wyjście z sytuacji w akompaniamencie pękających pod naciskiem wielkich szczęk, ścięgien truchła.
Hana skierowała się na południe kojarzyła że powinien być tam wodospad a trasa jest w miarę bezpieczna.

Młoda kobieta oddaliła się jak najciszej i najszybciej potrafiła, wśród odgłosów rozrywanego ciała upolowanego gada, wśród mlasków i zgrzytów, a przyprawiało ją to wszystko o dreszcze. Metr po metrze, coraz dalej i dalej, wśród zieleni dżungli, minuta czasu, zdająca się trwać wieczność, kolejna… w końcu była bezpieczna. Nic jej nie goniło, nic za nią nie ryczało, nie pędziło przewalając drzewa, zabójcza jaszczura została za nią, zajęta dalszym pożeraniem zdobyczy. Ufff…



-はい ! - Westchnęła kiedy już kiedy napatrzyła się na spadającą wodę i jej potrzeba wskoczenia w zimne mokre odmęty stała się już zbyt duża by ignorować. Szybko zeszła na brzeg i zrzucając buty i plecak wkroczyła do wody w ubraniu. Zimna woda otoczyła ją dając uczucie błogiego chłodu. Hana wynurzyła się po chwili na powierzchnię. Trochę pomoczyła się tak ale w końcu wróciła na chwilę na brzeg by zdjąć ubranie do końca. Przepłukać spodnie, koszulkę i bieliznę zostawiając je na rozgrzanym kamieniu i wróciła popływać sobie koło wodospadu i podpłynąć pod mniejszy spad zrobić sobie prysznic.


Z godzinę bawiła się pluskając w zimnej wodzie i korzystając z okazji do dokładnego wyczyszczenia się. Spadająca woda była tak fajna że dziewczyna mogła udawać że nie jest rozbitkiem a klientką jakiegoś SPA. Dłonie wodziły po jej ciele w przyzwyczajeniu ‘namydlania’ się. Ramiona, brzuszek, uda, łydki z powrotem w górę do pośladków i szczecinki między nogami, znowu w górę do piersi i sztywnych pod wpływem zimnej wody sutków. W końcu postanowiła wrócić na brzeg, odświeżenie zadziałało na nią wspaniale ale powinna już się ruszyć. Mimo upału jej ubrania nadal były mokre, ale resztki przyzwoitości i świadomość innych istot ludzkich na wyspie sprawiły że założyła tylko swoją bieliznę i trampki. Całe szczęście że ratują ją teraz jeszcze trochę i dziewczyna musiałaby przestać nosić bieliznę ze względów ekonomicznych. A było by jej szkoda uwielbiała ten komplet dawał jej poczucie pewności, niczym zbroja.

Resztę przywiązała do plecaka i po napełnieniu butelki wodą ruszyła dalej w las, szukać jej ratowników, którzy przybyli na wyspę żeby ją uratować i na pewno zabiorą ją do domu. Przynajmniej tak sobie wmawiała. Ruszyła obierając kierunek by trafić tam gdzie wydawało jej się że powinna no i przyspieszyła kroku bo coś jej mówiło, że być może spędziła nad wodą więcej czasu niż powinna. Maszerując więc tak w samej bieliźnie przez dżunglę, Hana powoli już zaczęła nawet kierować swoje myśli do czynności i spraw, jakich dokona, gdy w końcu zostanie wyratowana z tej cholernej wyspy. Rozmarzyła się powoli już na całego, coraz bardziej i bardziej się ekscytując tym faktem ratunku, iż objawił się u niej iście szampański humor. A właśnie, pro po szampana, też by się napiła, mmm… tak, alkohol…

Nagle coś błysnęło w słońcu, prosto w jej oczy, coś małego, skrywającego się w trawie, błysnęło na żółto, jakiśkawałek metalu?
- Mhm? - Zbliżyła się i pochyliła ostrożnie na tym by wziąć do ręki złotą monetę z oznaczeń pochodziła z Europy zapewne z Hiszpanii, rok wybity na niej był 1777...Azjatka poczuła się dziwnie, wydawało jej się, że pieniądze co jakiś czas się wymienia. Patrzyła i obracała pieniążek w palcach jakiś czas, a potem schowała go do plecaka. W tej chwili miała ważniejsze rzeczy na głowie jak znalezienie ludzi. Moneta mogła być równie dobrze fałszywa albo...Zgubiona przez kogoś od strzałów! Mogli tu być!
- 私はおそらく近づいています！- Powiedziała z radosnym piskiem ekscytacji. A ponieważ zaczynała zapuszczać się w słabo jej znane tereny powiesiła jeden z amuletów jakie czasem z nudów robiła. Były to tradycyjne laleczkowe teru-teru-bozu wieszane normalnie za oknem by zapewniać dobrą pogodę, ale robił też za dobre drogowskazy. No Hana miała zajęcie rozpraszające ją od ponurych myśli.


Gdy tak Hana przemierzała dżunglę, w poszukiwaniu… poszukiwających, nagle coś zagrzmiało. Ale to był dziwny dźwięk, nie jak burza, te odgłosy dochodziły z samej wyspy? Z jej wnętrza?? I wtedy wszystkim zaczęło trząść, całym terenem, całą dżunglą, aż prawie zaczęła w miejscu podskakiwać, a kilka drzew się przewróciło wśród odgłosów odlatujących, spłoszonych ptaków. Trzęsienia ziemi tu jeszcze nie przeżyła!

Hana padła płasko na ziemię, nie mogąc ustać na trzęsącym się podłożu. W Japonii czasami też bywały trzęsienia ziemi, ale ta wyspa już dała jej mocno w kość i nadal miała (wyspa) pełen nowy asortyment katastrof.
- あなたは私があなたが島を横-したことをやりたいと思うもの！ - Wydarła się w panice Hana próbując wstać, w ostatniej chwili uskoczyła przed mniejszym drzewem, które wylądowało w miejscu w którym leżała.
- あなたは私に他に何をしたいですか� �たぶんあなたはすぐに火山爆発で私� ��殺すでしょう！- Szlochała w niemocy Azjatka czekając, aż wstrząsy ustaną, a wyspa zdawała się z niej drwić, a nawet podejmować i kolejne wyzwania celem ubicia pilotki. Wokół niej przewracały się następne drzewa, wszystko drżało, trzeszczało, aż w końcu chyba oberwała kokosem(?) w głowę i zgasły lampki. I to akurat w takim momencie…