Gdy tylko pierwsze promienie świtu przebiły się przez chmury i mgłę, Peter odprawił poranne modły z twarzą zwróconą w kierunku wschodzącego słońca. Co prawda jechali wtedy bryczką, ale przecież słowa modlitwy nie stały się przez to mniej szczere.

***

- Brata Hochmeistera. Nie jestem szlachcicem - Peter poprawił Lorę grzecznym tonem. Odkąd ukończył nauki, przestał być "klerykiem", a został "bratem". Gdyby "rządził" w jakiejś wiejskiej świątyni przysługiwałby mu nawet tytuł "ojca", ale z pewnością nie przysługiwał mu tytuł, sugerowany owym "mości" - I nie "mojego", Pani. Sigmar patrzy ze szczególną troską na całe Imperium i wszystkich jego mieszkańców. Na Ciebie również. Obawiam się jednak, że nie zajmuje się tak trywialnymi sprawami jak robienie za drogowskaz. Nie jest też, niestety, wszechmocny ani wszechwiedzący, inaczej nie byłoby tej kradzieży, Burzy Chaosu ani zielonoskórych. Sami musimy wybierać naszą drogę, dosłownie i w przenośni, a zrzucanie odpowiedzialności na bogów mierzi ich bardziej niż nasze ewentualne pomyłki - zamilkł. Gdyby istniał jakiś wszechmocny i wszechwiedzący bóg, jego wyznawcy mogliby rzec, że wszystko jest zaplanowane przez niego i że stanie się jego wola niezależnie od naszych działań, co zwolniłoby jego wyznawców z myślenia... ale nawet tak leniwy kapłan jak Peter miał jakieś standardy.
- Twoja metoda, Pani, jest równie dobra jak każda inna, kiedy brak nam informacji. I dużo szybsza. Tym niemniej... Oveiz mei, Sigmare - zaintonował cicho Peter i pogrążył się w bezgłośnej modlitwie o inspirację. Choć bowiem był niegodnym jego łask, Sigmar z pewnością wiedział, gdzie jest jedna z jego relikwii i istniała szansa, że wspomoże swoje sługi w dziele odzyskania jej z jeszcze bardziej niegodnych jego łask rąk złodziejki.