Tego dnia Liwia czuła spokój. Mimo iż zadanie, które im powierzono nie należało do najłatwiejszych, każda minuta spędzona na otwartej przestrzeni była dla niej jak łyk świeżego powietrza. Początkowo, nawet mgła zdawała się nie robić na niej żadnego wrażenia. Z czasem jednak zaczęła czuć ciągnący od ziemi chłód. Ciężka, wilgotna mgła gęstniała i przez chwile miała nawet wrażenie jakby zawisła w próżni. Poczuła nieprzyjemne napędzie w mięśniach. Aby dodać sobie otuchy, zaczęła recytować szeptem wiersz znany z dzieciństwa.

Mgła z mych skrytych myśli utkana.

Niechaj cię przed złem świata ochrania.

A gdy zło minie, zniknie, przepadnie.

Wiatr myśli rozwieje a mgła się rozpadnie.

Bezowocne poszukiwania w Ristedt okazały się dla podróżujących stratą sił i czasu, dlatego Liwia z ogromną nadzieją przekroczyła Bramę Wschodniego Mostu prowadząca ich do stolicy Hochlandu. Niestety, tutaj również doznała uczucia rozczarowania. Tak jak pozostali, czuła potrzebę skierowania ich poszukiwań w dobrym kierunku. Dlatego tym razem, zamiast podejmować decyzję pod wpływem impulsu czy chwili i zaufać ślepemu losowi Lwia odparła:

- Argumenty, za udaniem się na południe do Talabheim mnie przekonują – po czym wykonała gest aprobaty w kierunku Wolkena.