Na widok wstążki, Eliona aż podskoczyła z radości:

- Brawo Vares! Jesteś lepszy od najlepszego psa tropiącego. Jesteś nawet lepszy od....no jesteś Vares najlepszy! To z pewnością należy do naszej zguby. Szkoda tylko Vares, że nie zapytałam jak zguba ma na imię...Trudno, dowiemy się jak ją znajdziemy!

Schowała znaleziony trop do kieszeni i zdecydowanym głosem oznajmiła:

- Idziemy za wskazówkami przyjacielu. Świetna z nas para, Vares! Ja ci to od samego początku mówiłam.

Czując, że coraz bardziej jej brzuch domaga się posiłku, elfka przyśpieszyła kroku i zamiast zbędnych słów skupiła się na odnalezieniu ‘zguby’.

Vares zdał sobie sprawę, że nigdy nie widział swojej przyjaciółki w takim skupieniu. Pomyślał, że faktycznie musi być bardzo głodna lub właśnie spełnia się jego marzenie i Eliona dojrzewa na jego oczach. Nietoperz na moment zatopił się w swoich myślach, z których gwałtownie wyrwał go głos elfki:

- Te paskudne krzaki! Po co w lesie tyle krzaków?! Bolą mnie już nogi i jestem głodna! Vares, znalazłeś coś?

Nietoperz jedynie westchnął przecząco i ze smutkiem powrócił do prozy życia z Elioną.

Aby uniknąć kolejnych (niezasłużonych) gorzkich słów skierowanych pod swoim adresem Vares wzleciał trochę wyżej i wysforował się znacznie przed elfkę... by po niezbyt długiej chwili wrócić, by całym sobą zasugerować, że COŚ znalazł.

Dziewczyna spojrzała na przyjaciela oczami pełnymi wdzięczności i zawołała:

- Vares! Znalazłeś coś prawda? Zaprowadź mnie tam!