| - Usiądzie Pani na chwilę ze mną. - zaproponował. W końcu doświadczenie wzięło górę nad dziwnymi emocjami, które towarzyszyły mu jeszcze przed chwilą. Do umysłu detektywa dotarło wreszcie, że dziwna siła wyrzuciła go na chwilę ze skóry profesjonalisty za jakiego się uważał i w gruncie rzeczy był, zamieniając w zagubionego małolata, który w głupawy sposób starał się zwrócić swoją uwagę bardzo atrakcyjnej kobiety. To ostatnie usprawiedliwiało go w pewien sposób, ale mogło być zgubne. W końcu pracował nad sprawami z pogranicza prawa więc czysty umysł był koniecznością. Teraz spokojnie nie odrywał wzroku od dziewczyny, która usiadła obok na krześle, które chwilę wcześniej odsunął dla niej. - Dziwnie wyszło, przepraszam. Nie przedstawiłem się jeszcze więc nadrabiam – Wiktor. W odpowiedzi usłyszał jej imię – Ida.
- Pytała Pani o coś? Ale najpierw może coś dla Pani zamówić? - zapytał. Zastanowił się przez chwilę ile miała lat. Wyglądała na dwadzieścia kilka, zdecydowanie przed trzydziestką. Z pewnością szczyrzycki zajazd stanowił dla niej tylko przystanek w dalszej podróży. Była sama, czy z kimś? Może z dwójką młodych kobiet, które siedziały kilka stolików za jego plecami. |