Athos

Wyglądała uroczo. Dostrzegł to też w jej ruchach, minach które towarzyszyły wymianie zdań z rozmówcą, z którym musiała toczyć delikatny spór. Mężczyzną? Jeśli tak, to nie dziwiło go, że jej uległ. Wiktor czuł, że sam by chętnie przegrał. Oczywiście jeśli porażkę z kimś takim jak Ida, można nazwać przegraną. Postanowił zaryzykować, bo co tracił, najwyżej ona wróci do towarzystwa swych koleżanek, a on wyjdzie i zostanie sam ze swoim kłopotem. Cały czas patrzył na nią, a ona w końcu uśmiechnęła się do niego i wydawało mu się, że jest to uśmiech szczery. Pewna dobrych wieści wróciła do stolika i kiedy komórka zaczęła wibrować, a ona sięgnęła po nią, powstrzymał ją delikatnie, kładąc swą dłoń na jej telefonie.
- Załatwione. Już panu podaję numer... - zatrzymała się wpół zdania. Czyżby zdezorientowana sytuacją?
- Spokojnie Pani Ido – kontynuował. - Może poczekać. Dzięki Pani poznałem kolejny żywioł. Przyznam szczerze, że najbardziej atrakcyjny. - delikatnie poprosił gestem dłoni, by mu nie przerywała. - Proszę mnie źle nie zrozumieć. Zdaję sobie sprawę, że dzisiaj popełniłem już kilka błędów – popatrzył na nią wnikliwie - a Pani nadal ze mną rozmawia, a nawet pomaga. Mam nadzieję, że to coś oznacza. Chciała Pani spotkać pustelnika więc możemy się zabawić, że go odegram. Co chce Pani wiedzieć? Ale zanim odpowiem przypominam, że miała Pani coś zamówić, oczywiście koleżanki mogą do nas dołączyć, chyba, że nastawiły się na zwiedzanie okolic.