Otrzymane informacje wprawiły ich w tak paskudny nastrój, że nikt nie zwrócił uwagi na dziwne zachowanie Wolkena. Wyprawa do Talabheim okazała się bezcelowa. No chyba, że uznać wiadomość o tym, że nie ma tam Katriny Schetter za jakiś trop. Oczywiście, i kapitan Scheiber, i jego ludzie, i ojciec Albert mogli się paskudnie mylić. Taka właśnie myśl zalęgła im się gdzieś z tyłu głowy, gdy oddalali się już od tunelu prowadzącego do Oka Lasu.

Zmienili swoje plany nim dotarli do „Dwóch Sumów”. Z każdą godziną zaczynali tracić nadzieję na odnalezienie uciekinierki, z każdym krokiem pogłębiało się ich wrażenie, że misja skazana jest na niepowodzenie, że coś pominęli, przegapili. Droga do Tussenhof dłużyła się niemiłosiernie. Skończyły się żarciki i opowiadanie historyjek. Las, choć piękny w tym rejonie, przypominał im o potwornościach, które mogły się w nim kryć. Niektórzy z nich wiedzieli o tym, co może mieszkać w głębi puszczy, inni walczyli z takimi stworami albo leczyli tych, którzy walczyli.

Do Tussenhof dotarli już po zmierzchu. Mannslieb i Morrslieb, zbliżały się do pełni. Wiedzieli, co to oznacza. Już za kilka dni nastąpi Geheimnichsnacht. Noc, w trakcie której może wydarzyć się wszystko. Noc, w której zło nabierało siły i pozwalało sobie na więcej. Z niepokojem patrzyli w niebo, oba księżyce jakby lekko zmieniły kolor, jakby ktoś zabarwił je delikatnie na czerwono.

Peter udał się do miejskiej świątyni Sigmara z prośbą o nocleg dla grupy, podczas gdy panny Unwheather weszły do gospody. Za ladą stała przyjemnie się uśmiechająca się kobieta o ciemnych włosach spiętych z tyłu kok.

- Szlachetne panny, witamy serdecznie! Polecam grzane wino, nikt nie przyprawia go tak, jak my! – Nalała obu szlachciankom gorącego napoju do dzbanuszków. – Kogo szukacie? A tak, była tu taka, piękna, choć wystraszona jakby ją diabeł gonił, haha. Kiedy? No będzie z dzień temu.

Lora i Liwia niemal wybiegały z gospody, gdy kobieta krzyknęła jeszcze za nimi.

- Hej, ale nie tylko wy jej szukacie! Dziś już pytał o nią jakiś żołnierz!