Otrzymane informacje wprawiły ich w tak paskudny nastrój, że nikt nie zwrócił uwagi na dziwne zachowanie Wolkena. Wyprawa do Talabheim okazała się bezcelowa. No chyba, że uznać wiadomość o tym, że nie ma tam Katriny Schetter za jakiś trop. Oczywiście, i kapitan Scheiber, i jego ludzie, i ojciec Albert mogli się paskudnie mylić. Taka właśnie myśl zalęgła im się gdzieś z tyłu głowy, gdy oddalali się już od tunelu prowadzącego do Oka Lasu.

Zmienili swoje plany nim dotarli do „Dwóch Sumów”. Z każdą godziną zaczynali tracić nadzieję na odnalezienie uciekinierki, z każdym krokiem pogłębiało się ich wrażenie, że misja skazana jest na niepowodzenie, że coś pominęli, przegapili. Droga do Tussenhof dłużyła się niemiłosiernie. Skończyły się żarciki i opowiadanie historyjek. Las, choć piękny w tym rejonie, przypominał im o potwornościach, które mogły się w nim kryć. Niektórzy z nich wiedzieli o tym, co może mieszkać w głębi puszczy, inni walczyli z takimi stworami albo leczyli tych, którzy walczyli.

Do Tussenhof dotarli już po zmierzchu. Mannslieb i Morrslieb, zbliżały się do pełni. Wiedzieli, co to oznacza. Już za kilka dni nastąpi Geheimnichsnacht. Noc, w trakcie której może wydarzyć się wszystko. Noc, w której zło nabierało siły i pozwalało sobie na więcej. Z niepokojem patrzyli w niebo, oba księżyce jakby lekko zmieniły kolor, jakby ktoś zabarwił je delikatnie na czerwono.

Peter udał się do miejskiej świątyni Sigmara z prośbą o nocleg dla grupy, podczas gdy panny Unwheather weszły do gospody. Za ladą stała przyjemnie się uśmiechająca się kobieta o ciemnych włosach spiętych z tyłu kok.

- Szlachetne panny, witamy serdecznie! Polecam grzane wino, nikt nie przyprawia go tak, jak my! – Nalała obu szlachciankom gorącego napoju do dzbanuszków. – Kogo szukacie? A tak, była tu taka, piękna, choć wystraszona jakby ją diabeł gonił, haha. Kiedy? No będzie z dzień temu.

Lora i Liwia niemal wybiegały z gospody, gdy kobieta krzyknęła jeszcze za nimi.

- Hej, ale nie tylko wy jej szukacie! Dziś już pytał o nią jakiś żołnierz!

Usadowił się z tyłu wozu i lustrował drogę za nimi. Teren był mniej bezpieczny i trzeba było wzmożyć zwykłą czujność. Jadąc w ten sposób rozmyślał i modlił się.
Panie, dostrzegam pewną analogię. Poszukiwania, które przyszło mi prowadzić, odbywają się w sposób niezaplanowany i nieuprządkowany. Przypominają mi moje dotychczasowe życie. Raz w jedną stronę, raz w drugą, niby wiemy czego szukamy, ale robimy to tak, jak gdybyśmy nie wiedzieli. Nie wierzę zbytnio w przypadek. Chciałeś mi dać coś do zrozumienia? Ale nie wiem co, niestety. Czy ja w moim życiu i moi towarzysze w tych poszukiwaniach zachowujemy się zbyt chaotycznie? Ja to wszystko rozumiem i zgadzam się z tym. A może uważasz, że staram się za mało i powinienem bardziej brać odpowiedzialność za to, co dzieje się wokół mnie? Kimże jednak jestem? Nowicjuszem?

Przeniósł się do przodu, aby porozmawiać z Peterem.
-Obawiasz się, że kradzież ta ma posłużyć ciemnym mocom. Sądzisz, że poszukiwana była kultystką? Jest kultystyką - poprawił się. W myślach uważał ją już za martwą i stąd takie przejęzyczenie.

Córki łowcy czarownic podbiegły do stojących przy koniach mężczyzn. Ich uśmiech na twarzach mógł, ze względu na okoliczności, być niezrozumiały dla ponurych towarzyszy. Być może najnowsze informacje zaraz rozwieją te czarne chmury przygnębienia.

Lora zaczęła trzebiotać.
- Katarina była tutaj…
-...karczmarka nam powiedziała, że ją widziała...
-…dzień temu. Podobno wyglądała na przestraszoną. I…
-...chyba znalazłysmy też Wolffa,...
-...bo dziś pytał o to samo jakiś...
-...żołnierz. - Liwia skończyła. Konrad był już kiedyś świadkiem, jak siostry kończyły za siebie zdania. Wiedział, że von Unwheather nie lubił, jak jego córki tak robiły, wydawało mu się to nienaturalne. Same siostry były zbyt podekscytowane tym, że w końcu mają jakiś ślad i że to one go znalazły, by pilnować się, żeby tego nie robić. Poza tym ich ojca tu nie było.
Dla innych widok mógł być “niespotykany”, najdelikatniej mówiąc.

Oko Lasu miało oko na Katrinę... A przynajmniej niektórzy mieszkańcy Talabheim wiedzieli o kradzieży i, gdyby przypadkiem zobaczyli Katrinę lub o niej posłyszeli, to z pewnością powzięliby odpowiednie kroki.
To znaczyło, że ich szóstka mogła sprawdzić drugi trakt, bez obaw, że coś mogli przegapić.

Las, pełen niebezpieczeństw, tym razem nie zwrócił uwagi na podróżnych, albo też mieszkańcy wspomnianego lasu mieli ciekawsze zajęcia, niż polowanie na grupkę podróżującą w ich okolicy. A że plotki o czających się w głębi lasu dwu- i czworonożnych potworach tym razem się nie potwierdziły, więc do Tussenhof dotarli cało, zdrowo i bez szarpiących nerwy przygód.
A tu się okazało, że trafili na podwójny ślad.
Konrad najchętniej od razu ruszyłby w dalszą drogę, ale był na tyle rozsądny, by tego nawet nie proponować.
Oni byli zmęczenie, konie były zmęczone, no i tylko głupiec nad głupcami ruszałby na szlak wieczorem, by potem obozować w polu czy w środku lasu.

- Skoro jesteśmy na dobrym tropie - powiedział - to po odpoczynku będziemy mogli jechać szybciej. Zobaczymy tylko, czy Peter załatwi nam nocleg, czy też zostaniemy na noc w gospodzie.

Ruszyli niezwłocznie, nie chcąc marnować czasu. Wolken doszedł do siebie, ciesząc się z faktu, iż oprócz kilku strażników i handlarzy nikt nie był świadkiem okazanej słabości przy bramie miasta. Na szczęście czuł się zdecydowanie lepiej, choć nastrój współtowarzyszy pościgu przełożył się na kiepskie samopoczucie. Nie zmieniła tego nawet przychylna im pogoda i urok mijanych okolic. Najbliższym celem drużyny stało się Tussenhof, leżące w rozwidleniu rzeki. Wraz z nadejściem wieczora złowróżbne księżyce rozjarzyły się na pogodnym niebie, skutecznie przykuwając uwagę. Ponownie zaczęły nań spływać posępne myśli. Dawne wydarzenia cisnęły go w mrok i szaleństwo, okaleczyły nie tylko ciało, lecz przede wszystkim umysł. Ta rana, co rusz rozdrapywana pazurami wspomnień, nie pozwalała na zaleczenie. "Ludzkość jest słaba i zmierza do grobu. - pomyślał. - W noce tuż przed pełnią, ciemność ogarnia dusze, szpony chaosu sięgają do serc, upiorny blask Morrslieba mąci umysły. To ludzie odwracają się od boskich praw..."
Nie wiedział, czy to wpływ bladej poświaty spowodował takie refleksje o kondycji świata? Przecież wcześniej zupełnie się nad tym nie zastanawiał? Dopiero kiedy... przeklął cicho, uświadomiwszy sobie, że ponownie wpada w pułapkę myśli i syci wątpliwościami swoje demony... Spojrzał z wyrzutem na oba miesiące, które zatruwały, jątrzyły i niosły ponurą wieszczbę dla mieszkańców Imperium. Splunął z prawdziwą niechęcią, odwracając oczy od nieba i spoglądając na trakt. O tyle dobrze, że księżycowy blask oświetlał im drogę...

Tussenhof nie było wielką mieściną, lecz jak większość z nich posiadała karczmę i świątynię. W obu można było znaleźć pocieszenie i przegonić troski. Z tym, że nieco na inne sposoby... Najemnik pozostał w asyście szlachetnie urodzonych. Nie przewidywał kłopotów, ale jego obecność mogła okazać się przydatna. Nie wiedzieć czemu, czuł pulsujące ostrze broni. Zaskoczyło go to, w takim samym stopniu jak zaniepokoiło... Ostatnio nie zwykł sięgać po żelazo... Kiedyś czynił to ochoczo i zawsze wiązało się to z przelewem cudzej krwi. Teraz klinga budziła jego niechęć i odrazę. Jakby miecz został skażony nieznaną siłą. A może powodu tej odmiany powinien szukać gdzie indziej?
Rozmyślania przerwało nagłe wyjście bliźniaczek z karczmy i zgoła nieprawdopodobne wieści...

Ostlandczyk nie podzielał ich euforii, choć rozumiał pewną ekscytację. Starał się jednak spojrzeć na sprawę z dystansem.
- Załóżmy, że to rzeczywiście była Katrina - rzekł z dozą chłodu. - Musiała nieźle zmitrężyć albo unikała uczęszczanych traktów, bo powinna być już znacznie dalej od Wolfenburga. Zatem wygląda na to, że jej celem jest stolica.

Po słowach Falkenberga machnął jednak głową z dezaprobatą.
- Nocą możemy ją zaskoczyć! Wiem, że jesteśmy przemęczeni, ale ona też musi odpoczywać... - popatrzył na szlachcica stanowczo, ale niewyzywająco. - Mości Konradzie! Jeśli nie wszyscy to część drużyny powinna spróbować pojmać naszą spryciulę , zwłaszcza że ktoś jeszcze podąża jej tropem. Naszym obowiązkiem jest go ubiec.

- Sam chętnie podejmę taką próbę i liczę, że znajdę pomoc kogoś, kto zna się na tropieniu. -zakończył. Po czym powiódł wzrokiem po obecnych, szukając głosu poparcia...

Słów Wolkena Konrad wysłuchał z niedowierzaniem.

- Czy ty jesteś pewien, że wiesz, co mówisz? - Spojrzał na mówiącego. - Ona ma nad nami dzień przewagi. Dobę co najmniej. Nawet gdybyśmy jechali całą noc, to nie odzyskamy zbyt wiele czasu. Ona nie będzie odpoczywać przez całą dobę, a nawet gdybyś zajeździł wierzchowca na śmierć, to to by nic nie dało. Jazda bez końca jest możliwa tylko wtedy, gdy masz konie na zmianę. Inaczej będziesz musiał iść pieszo.

- Była tylko widziana dzień temu, jeśli wierzyć karczmarce. - sprostował wypowiedź Konrada. - To nie oznacza, że ma nad nami dzień przewagi. Myślę, że znacznie mniej... Porusza się ostrożnie łatwo tego dowieść. Nadrobiliśmy sporo drogi, a i tak wpadliśmy na jej świeży ślad. - argumentował. - O kondycję wierzchowców się nie martw, nie forsowaliśmy tempa. Jeśli nikt z obecnych nie podziela mojego zdania, to wyruszę samotnie. Poradzę sobie. Mam wprawę... - w głosie Wolkena zabrzmiała zimna pewność siebie...