Córki łowcy czarownic podbiegły do stojących przy koniach mężczyzn. Ich uśmiech na twarzach mógł, ze względu na okoliczności, być niezrozumiały dla ponurych towarzyszy. Być może najnowsze informacje zaraz rozwieją te czarne chmury przygnębienia.

Lora zaczęła trzebiotać.
- Katarina była tutaj…
-...karczmarka nam powiedziała, że ją widziała...
-…dzień temu. Podobno wyglądała na przestraszoną. I…
-...chyba znalazłysmy też Wolffa,...
-...bo dziś pytał o to samo jakiś...
-...żołnierz. - Liwia skończyła. Konrad był już kiedyś świadkiem, jak siostry kończyły za siebie zdania. Wiedział, że von Unwheather nie lubił, jak jego córki tak robiły, wydawało mu się to nienaturalne. Same siostry były zbyt podekscytowane tym, że w końcu mają jakiś ślad i że to one go znalazły, by pilnować się, żeby tego nie robić. Poza tym ich ojca tu nie było.
Dla innych widok mógł być “niespotykany”, najdelikatniej mówiąc.