Peter zwymiotował. Ale w krzakach. W końcu jako kapłan nie mógł sobie pozwolić na słabość przy wszystkich, a tak mogli udawać, że nie widzieli i nie słyszeli. To była jego pierwsza bitwa (nawet jeśli dla innych była to tylko potyczka) i choć widział już martwe ciała, to zwykle było mniej krwi...
Niemniej przemógł się - kozoludy można zepchnąć z drogi albo po prostu zwalić na kupę i spalić, ale ludzie, którzy zginęli w walce z wyznawcami Khorne'a zasługiwali na więcej. Nad każdym zmówił krótką modlitwę i pomógł w załadowaniu ich na wóz. Na pogrzeb nie było czasu, a zostawienie ich na żer padlinożercom nie licowało z zasadami, jakimi kapłan musiał się kierować.

***

Gdy z wozu wyszedł długowłosy mężczyzna i przedstawił się, Peter odniósł wrażenie, że już słyszał to nazwisko. Celestium. Jeśli “celestia” to “niebiosa” w klasycznym, to jego pseudonim (Peter nie wierzył, że ów podał prawdziwe nazwisko) można by przetłumaczyć jako Nikolas Niebieski? Niebiański? Brzmiało jak coś, co mógł wymyślić mag. Należało być ostrożnym. I podzielić się podejrzeniami z towarzyszami, co też kapłan uczyni, gdy tylko będzie okazja zrobić to niepostrzeżenie.

Bladin spojrzał na niego, ale rolę przywódcy wzięła na siebie Lora. W końcu szlachcianka. Nie chciała zapłaty, co było zrozumiałe, ale Peter musiał myśleć o misji, a nie tylko o honorze. A i zadać kilka pytań by wypadało.

- Jeśli jednak czujecie wdzięczność, zawsze możecie złożyć darowiznę na rzecz Kultu Sigmara. Nie wiecie czemu zaatakowali Was zwierzoludzie oddający cześć Khorne'owi, Panowi Mordu? A skoro mamy podróżować razem, to może powiecie nam o sobie coś więcej?