W dzieciństwie, Eliona nasłuchała się wielu opowieści w ramach tzw bajki na dobranoc. Lubiła kiedy jedna z sióstr zakonnych przychodziła wieczorem do ich pokoju i przywoływała historie o nimfach, duchach, trollach i czarownicach. Zwłaszcza postać Baby Jagi wywoływała u niej silny lęk. Zaszywała się wówczas głęboko pod kołdrę i czekała aż strach sam odejdzie.

Podobno jedynym sposobem na pokonanie lęku jest zmierzenie się z nim i przekonanie się czy faktycznie jest się czego bać. Jednak o wiele łatwiej jest się zmierzyć ze strachem, gdy jest się pod ochroną cieplutkiej kołdry…

Gdy tylko drzwi się uchyliły i Eliona dostrzegła dziwną postać, od samego początku nie miała wątpliwości z kim ma doczynienia. Baba Jaga we własnej osobie. Nie było mowy o ucieczce, zbyt wiele wysiłku kosztowało ję wejscie po drabinie. Jedynym rozsądnym wyjściem było...przedstawienie się, co też elfka od razu uczyniła:

- Witajcie, mam na imię Eliona.

'Baba Jaga' obrzuciła nieproszonego gościa niezbyt przyjaznym spojrzeniem.

- No i...? - spytała.

- No i ...niezmiernie miło mi was poznać - rzuciła bez namysłu.

- Po coś tu przyszła? - Gospodyni nie była zbyt uprzejma.

- Bo... bo pomyślałam

- Często ci się to zdarza? Myśleć? - przerwano jej w połowie zdania.

Eliona kontynuowała, robiąc dobrą minę do złej gry:

- Bo... bo pomyślałam, że tu na górze musi być dobry widok… a ja.... a ja szukam pieska, którego zgubiłam.

- Tu go nie ma, więc zamknij drzwi z tamtej strony.

- A może ty go widziałaś? - Eliona zwróciła się do dziewczynki stojącej obok wrednej baby.

- Daj mi spokój. I wynoś się. Przeszkadzasz. - Dziewczyna nie była wcale sympatyczniejsza.

Tego było za wiele dla elfki, której coraz głośniej burczało w brzuchu.

- Sama się wynoś! Ja nigdzie się stąd nie ruszam - odparła Eliona i usiadła na podłodze.