| - Technicznie to byłyśmy na koncercie - rzekła Tsuruchi.
Kohaku odsunęła się i popatrzyła na ojca Poważnie.
- Tato! To była pokojowa, nieoficjalna demonstracja. Została zorganizowana aby wyrazić nasze poparcie dla ludzi cierpiących pod butem straszliwych bliźniąt! Nie możemy zaakceptować tego, że niezliczone rzesze uciśnionych ludzi nie może prowadzić takiego życia jak my, nie mogą opuszczać kraju, nie mogą mówić ani myśleć co chcą, a los naszych spirytualnych braci, którzy wybrali wolność jest jeszcze gorszy. – zdyszała się – Poza tym, nic złego nie zrobiliśmy. Nieśliśmy tylko kilka transparentów, krzyczeliśmy „Deska do tartaku” , ale ktoś rzucił kamień i oni nas zaatakowali. Widziała krwawiących ludzi i z połamanymi kościami! To nie jest ich kraj!
- Och, tu jesteś! – Dachi usłyszał za sobą głos swej żony. Za kobietą stała dziwczyna nieco Starsza od Aiko, jej mina wskazywała, że nie bardzo ogarnia czemu tu jest.
- Cześć Daichi, co u ciebie? Jak twoje życie seksualne? Chyba już kogoś poznałeś? – zapytała Lan Chi z ciepłym uśmiechem na twarzy jakby nigdy nic się nie stało. Potem zwróciła się do córki.
- Chciałabym mówić, że jest inaczej, ale… zawiodłaś nas.
- Ale mamo! Sama mówiłaś, że w młodości uczestniczyłaś w wielu demonstracjach – zawołała Kohaku.
-[i] Ale córko. Ty opowiedziałaś się po stronie sił opresji przeciw tym, którzy bronią naszej duchowej wolności. Niemądre dziecko, zostałaś zmanipulowana przez wielki kapitał i klasę posiadaczy. Przez takich jak ty znowu historia zostanie zmanipulowana przez szowinistycznych historyków, tak jak w przypadku księżniczki-zbawczyni! [/i
__________________
Myśl tysiąckrotna to tysiąckroć powtórzone kłamstwo.
Myśl jednokrotna, to niewypowiedziana prawda...
Cisza nastanie.
Awatar Rilija |