Starcie było wygrane, nikt z ostatnich nie odniósł poważnych obrażeń. Niestety podjazd Granicznych nie został całkowicie rozbity i mógł stanowić w niedalekiej przyszłości zagrożenie. To byli najemnicy mogli kontynuować pościg, wrócić do swoich po posiłki, lub zdezerterować. Próbować robić pułapkę przy brodzie? Szary czarodziej rozważał przez chwilę, czy nie upodobnić się do Parszywaca, nie czołgać w stronę rzeki licząc, że Graniczni spróbują pomóc swojemu dowódcy. Wtedy Ostatni mogli by wrócić, zaczaić się, zaatakować i ich wytłuc. Niestety czar trwał zbyt krótko, aby to się mogło udać.
Loftus miał więc inną propozycję, która przy odrobinie szczęścia zmyli pościg, lub przynajmniej pozwolić się szybko oddalić od wroga.
- Nie traćmy czasu, nie odzyskamy całości wyposażenia, może to znak od bogów. – Mag nie był zbytnio religijny, ale do niektórych może to być dodatkowy argument. – Oleg czekaj proszę. Mamy możliwość odskoczyć od wroga. Odzyskać trochę straconego czasu. Większość osobistego ekwipunku trzeba przełożyć na wierzchowce, to samo zrobić z ciężką zbroją. Mieć na sobie tylko tyle ile ja bym uniósł. – Loftusa niepokoiły towarzyszące mu zawirowania wiatrów, ale czasem trzeba zaryzykować.
- Stworzę cieniste rumaki, kuce są wytrzymałe, będziemy poruszać się szybciej. Gdy odejdziemy od rzeki, to najlepsi jeźdźcy z nas mogliby odłączyć się od grupy, skręcić w inną stronę. Magiczne wierzchowce się nie zmęczą, można na nich galopować bez wytchnienia praktycznie do samego świtu. Kwestia ile wytrzyma jeździec. Nie wolno jednak robić dłuższego postoju. Ci którzy by się odłączyli po pewnym odcinku drogi spróbowaliby znów skręcić, przeciąć nam drogę lub wytropić nasze ślady. Jeśli Graniczni podejmą pościg, to może choć część z nich pójdzie za fałszywym tropem.