Geheimnichsnacht. Ta noc co roku była powodem niepokoju każdego kapłana. Granice między światami robiły się cienkie. Była to najlepsza noc na wywoływanie duchów, chaotyczne czary i plugawe rytuały. Działy się różne rzeczy tej nocy, zazwyczaj nieprzyjemne. Tak, pełnia dwóch księżyców to zazwyczaj nieprzyjemne wydarzenie i straszna noc. Ale przygotowanego na nią Sigmarytę niewiele mogłoby tej nocy zdziwić, zaskoczyć i przestraszyć. Trzy księżyce jednak mieściły się na bardzo krótkiej liście rzeczy, które Petera zdziwiły, zaskoczyły i przestraszyły w tej samej chwili.

- Czekaj! Co to oznacza? - krzyknął jeszcze za astrologiem nie spodziewając się odpowiedzi.

- Nie nazywa się. Nigdy nie słyszałem o trzech księżycach, a gdyby to zjawisko było znane Kościołowi, coś bym o nim wiedział. Przynajmniej nazwę. Z pewnością jednak trzeci księżyc nie oznacza nic dobrego - odpowiedział Bladinowi - Nie chcemy w taką noc być w głuszy, z dala od światła, ognia i innych ludzi- dodał.

Po nieprzyjemnej i pełnej koszmarów nocy Peter ledwo zwlókł się o świcie by oddać cześć Sigmarowi. Modlił się jeszcze żarliwiej niż zwykle. Miał nieprzyjemne wrażenie, że coś stało się w nocy i tylko moc i łaska Sigmara mogą ich uratować. O ile ludzie okażą się ich godni. To chyba nie był przypadek, że dostał swoje moce bezpośrednio od Sigmara akurat teraz. Chociaż że to akurat on został wybrany... Pozostało jedynie zaufać Sigmarowi i ruszać dalej. Wypełniać swoje obowiązki najlepiej jak się potrafi. Ale Peter i tak się bał. Dopiero promienie słońca przed południem nieco ów strach uciszyły.