Każde wypowiadane słowo kobiety upewniało Richarda, że jest ona kolejną towarzyszką niedoli. Poczuł lekkie ciepło na sercu, że nie będzie musiał sam dzielić tego dziwnego losu. Że przynajmniej do momentu, kiedy jego rozmówczyni nie da się zranić, to będzie miał wsparcie. Bo sam nie wiedział, co to wszystko znaczy, ale dobrze było wyjawić jej jeszcze więcej szczegółów, jakie poznał w chorym Lake Hills.

- Tak, światło daje jakieś bezpieczeństwo, a poza tym też jestem za tym, żeby zostawić radio - zwrócił się do kobiety. - Jest tu pewien zespół, Płonące Bydlaki, ich piosenki... mają jakieś znaczenie, są w nich wskazówki. Wszystko jest dziwne, zastanawiające. Już w pociągu, dojeżdżając do Lake Hills, w radiu słyszałem słowa prezentera, aby zawrócić. Wydawało mi się to jakimś przypadkiem, teraz już nie. Znaleźliśmy zeszyt, w którym jakiś autor programu przyrodniczego prowadził zapiski. Z początku zupełnie normalnie, ale stracił przytomność po przewróceniu się i też widział postacie. Z czasem zaczynał coraz bardziej wariować, jego zapiski robiły się coraz bardziej dzikie, a jedynym sensownym na koniec wyrażeniem było "uciekaj!". Jednak nie mógł tego zrobić, ale nie zapisał czemu. Można się domyślać.
Spojrzał wymownie na kobietę.
- My nawet nie myśleliśmy o ucieczce, chcieliśmy odnaleźć Reece'a. Teraz musiałbym odnaleźć jeszcze Felicię i Alex, ale sam nie wiem, czy to ma sens, czy one istnieją, czy były tu naprawdę? Jeszcze wcześniej w telewizorze, jaki włączył się w domku Alex, pojawił się program, w którym mówili o kryptach, w których oprócz martwych ludzi kryją się mroczne tajemnice. Kobieta imieniem Jane zabiła tam swego partnera Johna, wyrywając mu serce i mówiąc, że nasza kolej... Jest jeszcze sprawa naszej twórczości. Alex odnalazła swój wiersz, a nawet nie wiedziała, co on oznacza. Było w nim coś o tajemnicach leżących pod truchłem nowoczesności, do natury których bramą są kości, a drogę mają wskazać różnice. Felicia swoją płaskorzeźbę Indianina, który nas uratował. Ja odnalazłem narysowaną przeze mnie czarną postać drwala, pierwszej czarnej postaci, która nas zaatakowała. Teraz znalazłem rzeźbę Felicii, przedstawiającą ten domek.
Wyciągnął na dłoni rzeźbę domku, aby jego rozmówczyni także się mu przyjrzała. Sam próbował sobie przypomnieć, czy widział taki w Lake Hills i okolicach.
- To pewnie jest jakaś wskazówka. Dobrze byłoby go odnaleźć za dnia i się mu przyjrzeć. Jak i miejsca, w których byliśmy, czy czasem nie pozostawiliśmy tam jeszcze jakiejś swojej nieświadomej twórczości. Ale co do dnia i całego czasu, to również odczuwam coś nienaturalnego. Chociażby dzisiaj, wjechaliśmy do tunelu, który prowadził na stację, gdy było jasno, wyjechaliśmy w pełnej nocy. To niemożliwe. Ale jest... coś, co kontroluje czas? Boże, jak to głupio brzmi... Może jednak coś się uda znaleźć u tego bardzo dziwnego zegarmistrza z przerażającym psem. Jest jeszcze jezioro... niezbyt rozmowny Indianin wspomniał coś o przewracających się kanu do jednego z potworów, jak i o nadciągającej burzy. Po tym ostatnio widzieliśmy go, jak biegł uzbrojony w stronę jeziora. Na stacji widziałem artykuł o rocznicy zatonięcia wyspy na jeziorze Canoe Lake. Dwie osoby wtedy zginęły, a Adela Walker, bardzo dziwna kobieta, którą poznaliśmy w restauracji, mimo posiadania wiedzy, milczy na ten temat. Większość tutejszych mieszkańców jest dziwna. Jeśli... jeśli nie zamierzasz stąd uciekać, myślę, że dobrze byłoby sprawdzić w miasteczku, czy oni w ogóle śpią w swoich domach. Czy ich te istoty nie atakują? Czy są bezpieczni? Oczywiście, potrzebujemy do tego sporo światła i broń, żeby się obronić. Zresztą, możemy zacząć od tego Chucka Finleya, on chyba jest w podobnej sytuacji do nas.