Diana słuchała i z każdym słowem padającym z ust młodzieńca, coraz mocniej wątpiła w słuszność swojej decyzji. Fakt, niektóre z informacji, które jej podał, pokrywały się z tym czego sama doświadczyła, jednak racjonalna strona jej samej, z energią godną lepszej sprawy, próbowała narzucić jej odpowiedni punkt widzenia. W końcu takie rzeczy nie dzieją się w rzeczywistości. To są historie żywcem wzięte z książek, opowieści rozbudzonej fantazji. Nic z tego nie miało prawa mieć miejsca. No, poza tym, co była w stanie ujrzeć na własne oczy. Jak chociażby płonąca stacja benzynowa. Problem, a jakże, tkwił jednak w tym, że przecież ona sama doświadczyła czegoś zbliżonego do tego, co jej opisał. Ci mężczyźni wyłaniający się z lasu, ten człowiek na moście, ta nadal nie wyjaśniona przygoda w sklepie. Nic z tego nie miało prawa zaistnieć w realnym, racjonalnym świecie, zamieszkałym przez cywilizowane osoby, które nie wierzą w magię, nie wierzą w duchy i ogólnie twardo stąpają po ziemi. No bo co by się stało gdyby nagle wszyscy zaczęli snuć podobne opowieści? Świat jak nic stanąłby na głowie. Mniej więcej jak teraz…

Pojawienie się na scenie rewolweru, sprawiło że Diana drgnęła nerwowo. Broń, pomimo tego, że została odłożona tak by mogła ją widzieć, znajdowała się zdecydowanie zbyt blisko młodzieńca. Na dodatek młodzieńca opowiadającego szalone historie. Dwie przeciwne sobie strony podjęły walkę w jej umyśle. Posiadanie broni było bez wątpienia plusem. Sama widziała, że dzięki temu można było co najmniej spowolnić te istoty. Nie widziała jednak potwierdzenia tego, że można je zabić. Czy ów człowiek przy domkach, Chuck Finley, wiedział z czym ma do czynienia? Bez wątpienia orientował się, że nie są one tylko wytworami szalonego umysłu. Widział je, walczył z nimi. Tylko czy on w ogóle istniał na prawdę, czy też stanowił kolejny wytwór choroby? Nie wiedziała, nie była w stanie określić jednoznacznie co było prawdą, a co nią nie było. W tym szaleństwie, w którym tkwiła, mogło być zarówno tak jak i tak. Jedno, co wiedziała na pewno to to, że pragnęła owe szaleństwo przeżyć.

Odczekała, aż skończy mówić. Po owym końcu nastała chwila ciszy, w której Diana siłą woli odwróciła wzrok od broni i wbiła go w płomienie. Teraz była odpowiednia chwila by podzielić się własnymi doświadczeniami. Tylko czy powinna? Czy nie okaże się, że w jednym miejscu, w jednym samochodzie, spotkała się dwójka szaleńców? Możliwe…
- Widziałam te istoty - przyznała, zaciskając dłonie na kierownicy, jakby ta była kołem ratunkowym. - Najpierw przy moście, w dniu mojego przyjazdu. Nie podejrzewając niczego zatrzymałam się myśląc że człowiek, który się tam pojawił, potrzebuje pomocy. Zaskoczenie nie było miłe, podobnie jak problem w postaci wyrwanych drzwi samochodu. Nie masz pojęcia jak trudno znaleźć drugie na wymianę - parsknęła cichym, pozbawionym wesołości śmiechem. - Później widziałam ten mrok… Znaczy… Wydaje mi się że to było to - zaczęła się plątać. Po raz pierwszy od dawna brakowało jej odpowiednich słów. To doprawdy nie świadczyło za dobrze o jej obecnym stanie.
- Światło zdecydowanie pomogło - kontynuowała. - Kolejną dziwną rzeczą było wydarzenie w sklepie. Nie wiem w jaki sposób ale czas jakby przeskoczył - zerknęła na siedzącego obok młodzieńca. - Zdaję sobie sprawę jak szalenie to brzmi. W jednej chwili było mniej więcej południe i stałam w łazience sklepu, a w następnej był już wieczór, a sklep zamknięty. Według właściciela, który wielce niezadowolony pojawił się by mnie wypuścić, wyszłam już dawno temu i nawet udało mi się zgubić przy tym kartę kredytową. Nic takiego nie pamiętam. Nic, a nic - z trudem oderwała dłoń od kierowanicy i przesunęła luźne kosmyki siwych włosów za ucho. Dłoń lekko się jej trzęsła, co nie było dobrym znakiem.
- Wracając po ciemku dostrzegłam dziwne znaki na pniach drzew ale, jak możesz sobie wyobrazić, nie miałam ochoty na dalsze przygody. Jedyne czego chciałam to odpocząć. I tu właśnie pojawili się kolejni. Tym razem trzech. Wyszli z lasu przy domkach, o których wspomniałeś. Nie byli sami, była tam także kobieta z siekierą, której ewidentnie przeszkadzało to, że istnieję. Jak widać, uciekłam. Pomógł mi niejaki Chuck Finley, także używając przeciwko nim broni chociaż oni i tak wstawali i szli dalej. Mam nadzieję, że udało się mu przeżyć…
Urwała i zerknęła na swojego pasażera. Ich historie brzmiały podobnie. Noc, atakujące istoty, mrok który je spowijał. To, że światło było ich najlepszą bronią. Czyżby chodziło o zbiorową halucynację? A może oboje śpią, z tym że w jakiś sposób ich sen jest taki sam. Jej umysł zaczął wyszukiwać coraz to nowe wyjaśnienia tej sytuacji.
- Wyraźnie także coś czaiło się w tym tunelu - wskazała głową miejsce, z którego się wyłoniła. - Chociaż czy wyraźnie…? Równie dobrze może to być objaw paranoi lub choroby psychicznej - tym razem, gdy się uśmiechnęła, w jej oczach zalśniły iskierki wesołości. Cóż, lepiej się śmiać niż płakać.
- I tyle by było tej całej historii. Nie licząc tej muzyki… - Powiedziawszy to, przypomniała sobie o czymś co powiedział Chuck. Jej dłoń sięgnęła w stronę radia. Z głośników popłynął głos prezentera radiowego. Najwyraźniej była to pora na późnowieczorne wiadomości. Nie było w tym absolutnie nic dziwnego. Może włączyła radio zbyt późno? Pokręciła głową, wyrzucając z niej niepotrzebne myśli.
- Przepraszam. To tylko coś co powiedział Finley - usprawiedliwiła swoje dziwne zachowanie. - Masz może jakąś teorię na temat tego co się tu dzieje? I jesteśmy teraz bezpieczni, prawda? One unikają światła - dopytała, głównie po to by po raz kolejny usłyszeć zapewnienie, że w świetle nic im nie grozi.

Informacji było dużo. Tak dużo, że Diana zaczęła się w nich gubić. Było to także nieco niepokojące bo… Cóż, nie dość że wszystko brzmiało jak majaki szaleńca to na dodatek istniała w tym wszystkim szansa na to, że w całą sprawę są także zamieszani mieszkańcy miasteczka. No bo jak inaczej wytłumaczyć to, że na dobrą sprawę żyli oni sobie w spokoju i nic im się nie przytrafiało. Przynajmniej ona niczego nie zaobserwowała, a przecież… No tak, właściwie to nic nie stało na przeszkodzie by faktycznie owe spowite w mrok istoty atakowały tylko przyjezdnych. Może miasteczko w ten właśnie sposób broniło swych sekretów? Tylko… Nie, to wszystko nadal brzmiało jak majaki szaleńca. W końcu to nie było średniowiecze!

- Nie jestem pewna czy to dobry pomysł by wracać tam w nocy - odpowiedziała po dłuższej chwili. Jej spojrzenie wbite było w jamę tunelu. Minęło ledwie kilka minut od chwili, w której się z niego wyłoniła. Nie chciała tam wracać. Nie chciała ponownie czuć tego wiszącego w powietrzu zagrożenia, które oblepiało ją niczym poranna mgła.
Wbrew jednak temu co powiedziała i co mroziło jej serce, rozważała pomysł młodzieńca. Rozważała go nie dlatego, że zależało jej na zbadaniu całej sprawy ale dlatego, że zwyczajnie nie chciała ponownie zostać całkiem sama. Bała się tego niemal tak samo jak cieni. Bała się tego, że nie zauważy momentu, w którym szpony szaleństwa zacisną się na niej i nie będzie sposobu na to by się z nich wydostać.
- Jeżeli jednak uważasz, że powinniśmy… - Nagle poczuła jak przygniatają ją lata, jakie za sobą miała. Nie była już młodą dziewczyną, pragnęła spokoju, a nie kolejnych przygód. Czuła się słaba i bezbronna w obliczu zagrożenia, z którym nie umiała sobie poradzić. On przynajmniej miał broń i istniała pewna szansa na to, że umie się nią przynajmniej w podstawowym zakresie posługiwać. Taką miała przynajmniej nadzieję. Ona zaś…? Ona miała swój pogrzebacz…
- Z tym, że uważam iż nie powinniśmy zostawać w tym mieście dłużej niż to konieczne by zbadać sprawę. Nie sądzę byśmy byli tu mile widzianymi gośćmi - zdradziła się ze swoimi podejrzeniami.
Nie zamierzała się teraz rozwodzić nad informacjami, które zostały jej przekazane. Będą musiały poczekać na swoją kolej, gdy już ułoży je sobie w głowie.

Powrót do miasta nie był tym, co wydawało się Dianie logiczne. Powinni uciekać od zagrożenia, a nie wracać do niego. Niestety, robili coś zupełnie innego i ona się na to godziła. Nadal nie była pewna dlaczego, bo przecież o samą chęć posiadania towarzystwa nie mogło chodzić, prawda? Nie narażałaby swojego życia dla czegoś takiego… Może też chciała rozwiązać tą zagadkę? O, to już brzmiało lepiej. W końcu była pisarką, tajemnice i niesamowite wydarzenia powinny być dla niej niczym oliwa dla ognia. Powinna zagłębić się w nie i przetworzyć je na swój kolejny, wielki sukces. Tylko czy to wszystko było warte narażania czegoś tak cennego jak życie? Do tego życie, które dopiero co udało się jej ocalić, poświęcając przy tym inną istotę ludzką. Było już jednak za późno by się wycofywać. Podjęli decyzję, jechali z powrotem, ponownie zagłębiając się w ciemność i w kryjące się w niej zagrożenia.

Utwór, który rozbrzmiał w radiu po informacji o pożarze sprawił, że Diana wzdrygnęła się. Znała już tą piosenkę. To była ta sama, która rozbrzmiewała gdy wyjeżdżała z miasta. Teraz witała ją ponownie, niczym stary, dobry znajomy. Słowa rozbrzmiewały, wypełniając ciszę wnętrza samochodu. Kolejne zdania układały się w zwrotki. Podpowiadały, a może to tylko ona miała nadzieję, że były podpowiedzią. Jakże pasowały do ich sytuacji.
Pasowały także, a przynajmniej wyczulona na wszystko Diana uznała że pasują, do strzałki widocznej na pniu. Natychmiast wcisnęła hamulec, czując jak pas bezpieczeństwa nieprzyjemnie wżyna się jej w ciało. Wpatrywała się w znak jakby oczekując, że sam z siebie wyjawi skrywaną przez siebie tajemnicę.
- Wychodzimy - zadecydowała. - Masz latarkę? - dorzuciła pytanie, sprawdzając jednocześnie schowek na rękawiczki. Nie było tam jednak tego czego szukała. Bez światła nie mogli iść więc nadzieja pozostawała w jej towarzyszu. Podjęła jednak decyzję. Dość unikania tego, co pojawiało się przed jej oczami. Poradzi sobie, a później wróci do cywilizacji i zacznie żyć pełnią życia. Bez żalu i bez życia przeszłością. O ile przeżyją, oczywiście.
- To już kolejny raz gdy słyszę ten utwór i widzę te znaki. To musi mieć jakieś znaczenie, a przynajmniej kryć za sobą jakieś odpowiedzi. Poprzednim razem zignorowałam je, teraz… - westchnęła, czując jak coś ciężkiego opada jej na ramiona. - Teraz uważam, że powinniśmy to sprawdzić.

Spore zdziwienie wymalowało się na twarzy Richarda, gdy kobieta zdecydowała się jednak zawrócić do miasta. Sam czuł się jak szaleniec, a skoro ona go posłuchała, to prawdopodobnie też do tego grona można było ją zaliczyć. Pomyślał jednak, że głupio teraz, po całym tym jego wywodzie zawierającym przemyślenia i plany działania, zmieniał zdanie i odradzał podróż w stronę centrum Lake Hills.

Od czasu radiowęzłów szkolnych, o Richardzie nie wypowiadano się w radiu. Zdarzało mu się to w czasopismach, gazetach, nawet kiedyś przemknął przez TV, o samych portalach internetowych nie wspominając, ale podpalenie stacji benzynowej to był jego pierwszy wyczyn w dorosłości, który skomentowano drogą radiową. Czy przynajmniej pierwszy, o którym słyszał. Na szczęście póki co pozostawał anonimowym i odetchnął z ulgą, że odjechali z miejsca zdarzenia. Wolałby jednak uniknąć konieczności tłumaczenia się z tego, że wywołał pożar wskutek strzelaniny z atakującym go dystrybutorem.

Wsłuchując się w muzykę i słowa prezentera z radia, szarpnęło jego dość wątłą sylwetką, gdy kobieta nagle zahamowała. Automatycznie sięgnął do rewolweru, aby czasem nie spadł i gdzieś przypadkowo nie wystrzelił. Zresztą, za chwilę i tak mógł mu się przydać, skoro wychodzili na zewnątrz. Nie miał już wątpliwości, że kobieta również jest szalona, skoro chciała iść za tą żółtą strzałką. Nie zamierzał jednak protestować, a pochwycił w dłoń rewolwer i wyszedł z auta.

- Jasne, masz - przekazał kobiecie latarkę trzymaną w kieszeni. - Jeśli ja mam zajmować się strzelaniem, to będziesz mi musiała oświetlać cele. Niestety żaden ze mnie Lucky Luke, więc na raz oświetlać i strzelać nie dam rady.

Przez chwilę zastanowił się, czy kobieta będzie znała wskazaną postać, która dla niego, rysownika i komiksiarza, była oczywista. Ale dla niej... może przynajmniej może z racji wieku. Chociaż na tą myśl tym bardziej zrobiło mu się głupio i cieszył się, że nocne ciemności nieco okrywały jego zaczerwienienie na twarzy.

- Chodźmy, zdam się na twoją intuicję - starał się rzucić przyjaźnie przed wyruszeniem w drogę, preferując odwołać się do kobiecej intuicji, niż większego doświadczenia życiowego.