Białe Żagle

Rano przy śniadaniu Bladin zwrócił się do Petera, ale nie robił z tej rozmowy tajemnicy.
- Peter, tak się zastanawiałem… załóżmy, że ona faktycznie ukradła ten naszyjnik… który nie ma żadnej nocy i żadnej wartości, poza symboliczną. To nie ma sensu. Jeżeli ktoś jej to zlecił, to musiał znaleźć w tym naszyjniku coś więcej. Musiał coś gdzieś wyczytać, tak sobie myślę - Bladin potarł ze zdenerwowania kark. Księgi i słowo pisane na razie były mu obce. - Może szukaliśmy w złych księgach. Albo w złym miejscu. Może nie trzeba szukać o samym Sigmarze, ale o tym, skąd ten naszyjnik wziął się w Wolfenbrugu. Nie wiem - rozłożył bezradnie ręce. - Wymyśl coś. Zacznij myśleć inaczej niż do tej pory. Może ten Celestium ma dostęp do innych ksiąg. Nie wiem - krasnolud wstał, dając sygnał do końca rozmowy.
- Równie dobrze mogło chodzić o obniżenie morale obrońców Wolfenburga. Albo ukradziono też coś innego, a naszyjnik był tylko zmyłką. Musimy znaleźć Katrinę. Ona może mieć jakieś odpowiedzi. A jej zleceniodawcy mają je na pewno. Może rozpuścilibyśmy wieści, że mamy na sprzedaż jakiś artefakt i sprawdzili kto się zgłosi? Albo moglibyśmy poprosić o nabożeństwo dziękczynne za odnalezienie naszyjnika. Gdyby zleceniodawcy uwierzyli, że próbuje wcisnąć im fałszywkę, Katrinie zacząłby się palić grunt pod nogami - strzelał Peter. Był nieco zniechęcony kolejnymi porażkami. Nie zamierzał się jednak poddać. Sigmar wystawiał swoich wyznawców na gorsze próby, co pomyśleliby gdyby jego kapłani rezygnowali przy pierwszych trudnościach.
- A ten cały żołnierz, co wam się zgubił. Może i o niego popytać? On chyba bliższy uciekinierki od nas był? - zapytał jeszcze Bladin, ale tak samo jak Peterowi, nikt mu nie odpowiedział.