| Całą drogę jechali w milczeniu. Narastało w niej poczucie winy, za to jak się wobec niego zachowała. Za ostro. Co w nią wstąpiło? Dlaczego na niego naskoczyła? Czy przypadkiem nie dlatego, że z jakiegoś powodu cały czas chciała mu imponować i nie wyjść na głupią? Tymczasem w tamtej chwili właśnie kompletnie zabrakło jej pomysłu. Na krótki moment zawładnął nią pustostan myśli, powodując totalną bezradność. A na nią, i niemoc, zawsze reagowała gniewem. Za bardzo się starasz Ida, wyluzuj! - zbeształa się.
Dworek był uroczy. Pełen zabytkowych mebli i bibelotów, z których każdy aż krzyczał, że ma swoją opowieść i historię. Trudno powiedzieć skąd, ale od razu widać było, że nie został urządzony przypadkowo starociami wynalezionymi na olxie, czy też, co jeszcze gorsze, replikami dla snobów, którzy silą się na oryginalność. Podobne odczucia wzbudzała właścicielka, dystyngowana starsza pani idealnie komponująca się z otoczeniem.
- Dzień dobry. Ida Walewska, a to mój … kolega, Wiktor Rudzki, fotograf. Niezmiernie mi miło, że zechciała pani poświęcić mi chwilę czasu. Nie ma pani pojęcia jak trudno dzisiaj dotrzeć do pewnych informacji, mimo że w dobie mediów społecznościowych ludzie za darmo rozdają całą prawdę o sobie. - Uderzyła w punkt, który wydawał jej się idealny do nawiązania nici porozumienia ze staruszką. Bo przecież starsi ludzie nie rozumieją tych „internetów, fejsbuków i sesemesów od dziewczyny”.
__________________
A quoi ça sert d'être sur la terre? |