Nimue

Kraków, 1910

Oniemiała. Słynna kolekcja biżuterii Tarnowskich leżała tuż przed nią. Ileż to razy pytała o nią matkę, spoglądając na rodzinne portrety przodków. Ta niezmiennie twierdziła, że klejnoty zaginęły w czasie wielkiego pożaru, który strawił dwór jej babki. Tylko dlaczego, gdy podrosła, z biblioteki zniknął jeden z obrazów przedstawiających rodziców? Była gotowa przysiąc, że widziała na nim tę broszkę i bransoletę... Wtedy uwierzyła matce i jej zapewnieniom, że to psikus dziecięcej pamięci. Ostatnią osobą, która nosiła te ozdoby, była jej babcia. Jeśli zaufać rodzinnej „galerii” na ścianach.

Pamiętała ten ból w oczach. To drżenie ust. Żal wypełniający każdą zmarszczkę. Nie miała podstaw, by nie wierzyć. Teraz zrozumiała.

Wyciągnęła dłoń, by dotknąć historii swej rodziny.

Jak bardzo musiało to ich boleć. Poświęcili dla swoich dzieci to, co najważniejsze. Ona też przecież mogła. Będzie mogła. Da radę.

Umowa uczciwie sfinalizowana.

Popatrzyła na niego. Jak to możliwe, że odnalazł te pamiątki. Jak? - powtórzyła w myślach niedawno wypowiedziane niechcący pytanie.

Jeden warunek.

Wcześniej gniew i oburzenie, które wzbudzał, ułatwiały jej cięcie ripostą. Teraz jednak, po raz pierwszy chyba w kontakcie z nim, nie umiała znaleźć odpowiedzi. Miała mętlik w głowie i najzwyczajniej w świecie nie wiedziała co powiedzieć. Milczała przez dłuższą chwilę, aż nadeszło otrzeźwienie.

- Panie Barski, nie wiem czy podołam. Choćbym bardzo chciała i pragnęła. I wmawiała sobie, że nie chcę tego samego... - zawiesiła głos na moment, patrząc mu w oczy. - Doprawdy nie wiem, czy uda mi się namówić Helenę Miłowską do ponownego występu.

 

__________________
A quoi ça sert d'être sur la terre?