Czyżby dostał tak mocno, że aż odkleił się od rzeczywistości? Nie wykluczał tego, bo czym innym mogły być wizje. Musiał skupić się na jednym. Przy kolejnym "powrocie" zaczął analizować sytuację. Glina nie założył do końca dźwigni. To była atut Karla, drugim było większa ruchomość stawów. W tym fachu każdy się jej nabawiał. Trzecim było doświadczenie. Znał punkty nacisku, wiedział jak musi stać gliniarz. Wiedział też na ile pozwala mu jego ciało.
Spiął się w sobie, zgiął nogę w kolanie układając ją z boku. To na niej plus drugiej ręce podniesie się na tyle by przekręcić głowę i wykonać przewrót. Będzie bolało, ale nie był to pierwszy raz. Jeśli się poszczęści może jeszcze zawadzi piętą gliniarza. O trafieniu go w szczękę nawet nie marzył.
Raz, dwa, trzy i już...