Czyżby dostał tak mocno, że aż odkleił się od rzeczywistości? Nie wykluczał tego, bo czym innym mogły być wizje. Musiał skupić się na jednym. Przy kolejnym "powrocie" zaczął analizować sytuację. Glina nie założył do końca dźwigni. To była atut Karla, drugim było większa ruchomość stawów. W tym fachu każdy się jej nabawiał. Trzecim było doświadczenie. Znał punkty nacisku, wiedział jak musi stać gliniarz. Wiedział też na ile pozwala mu jego ciało.
Spiął się w sobie, zgiął nogę w kolanie układając ją z boku. To na niej plus drugiej ręce podniesie się na tyle by przekręcić głowę i wykonać przewrót. Będzie bolało, ale nie był to pierwszy raz. Jeśli się poszczęści może jeszcze zawadzi piętą gliniarza. O trafieniu go w szczękę nawet nie marzył.
Raz, dwa, trzy i już...

Oparty o kierownicę Bury ze spokojem czekał na zmianę światła z czerwonego na zielone. To skrzyżowanie nawet w Witku wywoływało lekkie zniecierpliwienie - w tym miejscu trzeba było czekać wyjątkowo długo. Nic więc dziwnego, że wzrok byłego żołnierza zaczął snuć się po okolicznych chodnikach. Nawet kiedy nie pracował, Witold nawykowo "skanował" swoje otoczenie, wypatrując potencjalnych zagrożeń. Może kochał swoją pracę, a może po prostu był paranoikiem? Bury sam nie był do końca pewien. Z psychologiem nigdy nie rozmawiał na ten temat, mimo że w wojsku załatwiono mu przymusową sesję terapeutyczną. Witek jednak konsekwentnie milczał podczas spotkania. Uważał odkrywanie emocji za godną pogardy oznakę słabości. Wielu ludzi uwielbiało obnosić się z depresjami czy innymi problemami psychicznymi, niemalże wyszywając te hasła na swoich sztandarach - dla Witka był to absurd. W świecie, w którym się wychował, słabość była czymś co należało za wszelką cenę ukryć. Jeśli okażesz, że boli cię lewa noga - przy pierwszej okazji ktoś cię w tę nogę kopnie. Jeśli pokażesz, że się czegoś boisz - ktoś wykorzysta ten strach, aby zdobyć przewagę. Jeśli pokażesz, że czegoś pragniesz - ktoś zacznie cię wodzić za nos wizją spełnienia. Ukrywanie emocji, kamienna twarz, "poker face" - w oczach Witka to była najpotężniejsza broń na świecie.

Z pobliskiego zaułka wypadła dwójka dziesięcioletnich chłopców. Nienaganne widzenie peryferyjne Witka w mig wyłapało, że obaj byli uzbrojeni. Mężczyzna odruchowo sięgnął do kabury, czując przeszywające ukłucie w klatce piersiowej. Serce momentalnie przyspieszyło bicie, a kąt widzenia zawęził się pod wpływem adrenaliny. Bury zamarł jednak w bezruchu.
Uzbrojenie chłopców było raczej "uzbrojeniem". Plastikowe podobizny desert eagle, strzelające równie plastikowymi kuleczkami. Mężczyzna trwał w osobliwej pozycji, spoglądając na dwójkę chłopców jakby na moment stracił kontakt z rzeczywistością. Widział, że chłopcy bawili się zabawkami, lecz mimo to jego dłoń znajdowała się nadal przy kaburze...

Głośny klakson wydobył Burego z letargu. Mężczyzna rozejrzał się, jakby potrzebując chwili na upewnienie się gdzie jest. Był zaskoczony, wyrwany z kontekstu. Od bardzo dawna nie zdarzyła mu się podobna sytuacja. Po chłopcach nie było już śladu, zaś na sygnalizatorze od dobrych dziesięciu sekund widniało zielone światło. Witold otarł spocone czoło i czym prędzej wcisnął gaz.

Miał zadanie do wykonania.

Kazik zwykł nie myśleć tylko działać. Póki co w życiu na fali jakoś mu się układało, ale teraz miał wątpliwości co powinien robić. Jebać to- rzucił tylko w myślach. Gdy tak rozkminiał co robić to usłyszał plan od typka na wózku, który był chyba jego jakimś psychofanem czy coś, kiwnął tylko głową na potwierdzenie, że ok akceptuje. Może się uda.

Jak się kaleka wykopyrtnoł to zakrzyknął do typka z gnatem.
- Kurwa schowaj tego gnata i pomóż z tym tu i ogarnij tych psycholi co wymachują widelcami, czy co tam mają jakby kogoś chcieli zadźgać.- liczył, że glina chociaż schowa broń wtedy ruszy. Przeskoczy nad zapaśnikami i spierdoli jak najdalej od tego domu wariatów. Najwyżej umrze jak żył YOLO i z fartem. Może się powiedzie. W końcu nikt tu nic nie ogarnia to jakoś się może potoczy koło pomyślnie.

Jak by się udało zamierzał odpalić od razu stremka by nadać wiadomość o tym co się dzieje, a także dla spokoju sumienia spełni w ten sposób ostatnią prośbę ziomeczka z celi

Czas zdawał się zatrzymać w miejscu na jedną, krótką chwilę. Krótką, a jednak ciągnącą się niemal w nieskończoność przez przeładowanie zdenerwowaniem policjanta z bronią. I ciszą.

- Let the bodies hit the floor! - zaintonował Adam, a wszystko runęło z prędkością zjeżdżającego z wysoka rollercoastera.

- Zamknij się! - odezwał się piskliwie policjant tuż po tym jak Sosna zaczął śpiewać.

- Tam się schowała - wskazał Dominik nim tamten jeszcze skończył mówić. Mężczyzna z bronią najwyraźniej chciał coś powiedzieć, lecz był w stanie tylko spojrzeć na cień, w którym zniknęła Patricia i otworzyć usta.

- Strzelaj, durniu! - wysyczał jego towarzysz skulony do granic możliwości, by nie znaleźć się na linii strzału. Wciąż podtrzymywał dźwignię założoną Karlowi.

- Let the bodies hit the FLOOR!

- Kurwa schowaj tego gnata i pomóż z tym tu...

Wózek inwalidzki trzasnął o podłogę. Cień wystrzelił z podłogi tuż przed funkcjonariuszem i złapał go za rękę. Wrzask przerażenia policjanta. Gwałtowna akrobacja ochroniarza i pięta trafiająca w mięsień kapturowy. Seria panicznych strzałów w nienaturalny cień. Pociski przeszły na wylot tuż przed wykręceniem ręki z bronią.

Nieznajomy z widelcem w dłoni opadł na kolana i zaczął się modlić, lecz nie na długo. Skóra na czaszce pękła. Z ran wysunęły się bycze rogi. Skóra błyskawicznie zaczęła pokrywać się sierścią. Trzasnęły kości, gdy jego plecy nagle poszerzyły się. Z gardła wydostał się zwierzęcy ryk.

Dziewczyna obudzona przez Annę ponownie zaczęła wrzeszczeć z jej otwartych ust wydostawała się para wodna. Jej głos jednak cichł, jakby ktoś miał dość i niewidzialną ręką przekręcał pokrętło głośności. Przerażone oczy poruszały się coraz wolniej aż zatrzymały się.

Leciały wprost na Annę. Przeleciały tuż obok jej twarzy z prawej strony. Z lewej strony... Z prawej i lewej strony. Poczuła gwałtowny spadek energii, od którego zatoczyła się i upadła. Ale stała. Kula drasnęła jej prawy bok. Lewy bok. Nagle zakręciło jej się w głowie. Wsparła się na Dominiku. Na poręczy łóżka. Spróbowała wstać. Bezskutecznie. Zakręciło jej się w głowie. Ścisnęła mocniej Dominika. Poręcz. Czuła chłód posadzki na policzku.

- ... i pomóż z tym tu i ogarnij tych psycholi co wymachują widelcami, czy co tam mają jakby kogoś chcieli zadźgać.

Coraz bardziej zwierzęcy człowiek poderwał się na nogi i skoczył w kierunku wyjścia. Upadł nagle. Pod byczym torsem pojawiła się rosnąca szybko kałuża krwi.

Łóżko dziewczynki razem podłogą wokół zamarzło, zaś sama dziewczynka pokryła się grubą warstwą lodu. Temperatura w pomieszczeniu gwałtownie spadała. Powietrze stało się przeraźliwie suche.

Karl musiał działać szybko. Cierpliwie wyczekał momentu najwyższego poziomu świadomości szpitalnej. Zaskoczony policjant leżał na plecach i próbował wyszarpnąć pistolet z tłumikiem. Ochroniarz czuł, że powoli odpływa w rzeczywistość alternatywną. Musiał się spieszyć nim znajdzie się w drugim miejscu.

- Jebem ti mater! - zaklął kibol chwytając się za głowę obiema rękami. W prawej wciąż ściskał nogę od krzesła.

Adam wyciągnął ręce w próbie podniesienia się. Nawet jedna kula nie przeszyła jego wózka ani, co ważniejsze, jego samego. Żył. Nagle jego prawa ręka trafiła na jakiś chłodny, niezidentyfikowany kształt. Złapał przedmiot i przesunął go przed oczy. Pistolet z tłumikiem.

Pociski przeleciały przez Patricię jak przez powietrze. Z wykręconej dłoni policjanta wypadł pistolet. Panicznie próbował złapać cień kobiety, lecz jego dłoń przeszła na wylot przez jej gardło. Oczy strzelały z przerażenia we wszystkie kierunki. Powietrze wypełnił odór moczu. Rozpaczliwie zamachał ręką we wszystkich kierunkach i... trącił ją w prawy bok. Lewą ręką, kiedy machnął w lewą stronę stojąc na wprost niej. Było to ledwie klepnięcie, lecz wyczuwalne. Najwyraźniej dla obu stron, co zauważyła po zaskoczeniu, jakie nagle odmalowało się na jego twarzy.

- Fok die kak, Ek loop! - wrzasnął i przeskoczył nad leżącymi w przejściu Karlem i policjantem. Dwóch sanitariuszy wyhamowało bieg tuż za rogiem korytarza. Kibol również się zatrzymał.

- Ja pierdolę! - skwitował kibol nim obaj sanitariusze skoczyli w jego kierunku.

Mocne rzepy trzymające stopy Adama przyczepione do podnóżka sprawiły, że nie wyleciał z wózka. Wciąż wczepiony w swój pojazd leżał na plecach. Wystarczyło żeby ktoś łaskawie chwycił za rączki dźwignął go do pionu i można było zwiewać.

Sądząc po hałasach jego plan się sprawdził, spróbował złapać się ramy i unieść się do góry żeby rozpiąć rzepy i przystąpić do skomplikowanego procesu samodzielnego wspinania się na wózek, ale po uniesieniu głowy szybko poczuł, że nie da rady,. Kątem oka złowił, że religijny kibol zaczął się naparzać z pomocą dwóch ochroniarzy.

Opuścił się z powrotem na dół i zamiast chwytać się ramy wózka zaczął szukać oparcia na podłodze jego ręka na coś trafiła... Gdy przesunął kształt przed oczy zobaczył PISTOLET

- Psst KOSA, KOSA zmiana planów patrz, co mam... Postaw mnie z powrotem do pionu i spierdalamy. Warto mnie wziąć ze sobą, bo w razie, czego ja będę strzelać a ty sie wyprzesz! NIKT NAS NEI POWSTRZYMA - Szepnął naglącym tonem do Patostremera pokazując mu spluwę. Nie był jakimś jego wielkim fanem, ale Kazik akurat stał blisko, wydawał się w tym momencie najbardziej sprawny oraz podatny na manipulacje. Oczywiście, Adamowi wydawało się, że oferuje wydatną pomoc w ucieczce i warto z jego propozycji skorzystać.

Nie chciał do nikogo strzelać, nie wiedział nawet ile kul zostało w magazynku, ale zaczynało mu to powoli wisieć... Skoro do niego strzelali to nie będzie się cackać i jeżeli ktoś zablokuje mu drogę postara się trafić w kolano....

Nie miał żadnego doświadczenia z pukawkami i porażone ręce, ale miał poczucie, że jeżeli się stąd nie wydostanie to go zabiją lepiej już pójść siedzieć do mamra niż do trumny.

Przejeżdżając jedną z ulic Bielska, dostrzegł budkę telefoniczną. W dzisiejszych czasach był to twór niezwykle rzadko spotykany, ale jakże potrzebny... Zwłaszcza wszelkim bomberom czy porywaczom, którzy chcieli skontaktować się z kimś incognito. Witek co prawda jeszcze nie rozpoczął kariery terrorysty (jakoś się nie złożyło nigdy), ale również zależało mu na anonimowości. Miał złe przeczucia co do całej sprawy dziejącej się wokół dawnej fabryki wódki i nie był pewny kto monitoruje sytuację.

Budki telefoniczne bardzo często były kamerowane - nie inaczej było tym razem. Z tego powodu Bury zaparkował kilka ulic dalej, w wąskim zaułku i przespacerował się do budki. Nie omieszkał przy tym sprytnie poprawiać czapeczkę z daszkiem, tak by zasłaniać twarz - za każdym razem, gdy obiektyw kamery skierowany był na jego przód. Wykręcił numer na policję.
- Dzień dobry, proszę pani, mam taką sprawę... Pewnie jestem trochę przewrażliwiony i robię kłopot, ale po prostu wolę się upewnić. Mam nadzieję, że pani rozumie. Wie pani, patrol policyjny wylegitymował mnie dzisiaj bez podania przyczyny. Martwię się o dane, wie pani jak to jest teraz z tymi wyłudzaczami chwilówek... Może pani potwierdzić, że odznaki o numerach 998098 i 965812 należą do policjantów z Bielska? Przepraszam, że zawracam głowę, ale będę spać spokojnie jak pani to potwierdzi.