iedy ostatni dynioczłek padł, Cely stojąc jak wryta spojrzała na swoje dłonie. Dłonie, które ostatnimi czasy ją zawodziły. Pomimo tego, że wyszli z tej potyczki z życiem, czuła ogromną frustrację. Świadomość, że prawie wszystkie z jej zaklęć chybiły sprawiała, że czuła się bezsilna. Owe poczucie bezsilności i słabości towarzyszyło jej do dnia gdy, jej moce obudziły się po raz pierwszy. Do dnia gdy jej okrutny ojczym i przybrane rodzeństwo zginęło w pochłoniętym przez jej płomienie domu. Nie chciała tego, broniła się tylko... a jednak tamta noc wzbudziła w niej siłę, pewność siebie i poczucie wolności. Miejsce i sytuacja w której się znalazła sprawiły, że znów poczuła się słaba i bezbronna.
Spojrzała na swych towarzyszy, na ich rany, które otrzymali podczas tej walki.
Podróżowała z nimi tylko kilka dni, a już w jakiś dziwny, nie do końca zrozumiały sposób czuła się z nimi związana. Zdawała sobie sprawę, że jeśli będzie słaba, nie przetrwają, bo przecież wystarczy jedno słabe ogniwo, a łańcuch pęknie.
"Weź się w garść idiotko! Jeśli nie dla siebie, to dla reszty." Skarciła się w myślach. Potrząsnęła głową, jakby chcąc wybudzić się z swego zamyślenia, po czym ruszyła w stronę towarzyszy.

omimo umiejętności widzenia w ciemności, zwiad na który wybrała się z Astine wprawiał zaklinaczkę w nerwowy nastrój. Dziewczyna niespokojnie taksowała wzrokiem otoczenie, jednocześnie próbując dotrzymać kroku zręcznej łowczyni i jej wilczej kompance. Po pewnym czasie pół-drowka zauważyła dziwne ślady. Wyglądały jak ślady Luny, jednak znacznie większe. Na sam ich widok Cealenę przeszedł dreszcz, a mina Astine i zachowanie Luny tylko wzmocniły jej poczucie niepokoju. Mimo odczuwanego strachu ruszyły dalej. Kiedy natknęły się na znaki mówiące, że dotarły do miejsca, którego szukały, szybko wróciły po resztę grupy.