Smród śmierci, krwi i flaków był zawsze taki sam, niezależnie od tego czy chodziło o młodą kobietę w zaułku czy żołnierza na polu walki. Garran był jednak przyzwyczajony i do widoku, i zapachu martwego człowieka. Gdy Ernst najwyraźniej próbował wyczuć ślady magii, on zajął się badaniem zwłok. Trupy były dla niego jak księgi, które trzeba przeczytać całe, od okładki do okładki, żeby dowiedzieć się wszystkiego. Notował w pamięci wszystkie spostrzeżenia, żeby później podzielić się nimi z pozostałymi. Najbardziej zainteresował go brak organów wewnętrznych i próbował sprawdzić które z nich zostały usunięte. Wydawało się, że nie usłyszał pytania swojego towarzysza, ale gdy zakończył badanie, odpowiedział mu wycierając zakrwawione dłonie w szmatkę.

- Jedno i drugie, magu. Tylko rzeźnik podrzyna gardła i opróżnia zwłoki w ten sposób, ale ten skurwiel wie co robi i wie jak to robić. – Palcem pokazał na nadgarstek ofiary. – I mam nadzieję, że bycie krwiopijcą jest tylko wytworem jego chorej wyobraźni.

Zawiesił głos przyglądając się zabitej kobiecie. Próbował sobie przypomnieć skąd ją zna, gdy usłyszał za plecami słowa karczmarza. Zaklął szpetnie po krasnoludzku, odwracając się gwałtownie.

- Zatrzymajcie go, tu trzeba śledztwo zacząć, a nie pokazywać zwłoki widzom! – Złapał Güntera za rękaw i pociągnął go w dół, szepcząc mu do ucha. – Niech jej nie ogląda w takim stanie. Niech się nie dowiaduje w taki sposób.

* * *

Gdy już wreszcie znaleźli czas na spokojną rozmowę, Garran przekazał wszystkim zdobyte informacje.

- Może ktoś z was chce się zająć tą sprawą. Ja złożyłem swój podpis na papierze sędziego, potwierdzając zawarcie z nim umowy, i zgodnie z tą umową za dwa dni mam się stawić do jej wykonania. Przekażę władzom tej zapchlonej dziury to, czego się dowiedziałem. Niech sobie sami szukają mordercy.