Zając w szczęście swe nie wierzył
choć podsunął chorą łapkę;
ach, ze strachu ledwie przeżył,
gdy go lis przycisnął kapkę!

Krzyczeć chciał i wiać na skróty
od koszmaru, wreszcie drapnąć
lecz do ziemi znów przykuty
jeno pisnął, zdołał sapnąć…

Spojrzał gdzie mu lis pokazał -
oj, faktycznie była dziura;
„ech – raj klęską się okazał” -
poczuł jak mu cierpnie skóra…

Zęby same jęły szczękać
malutkiemu futrzakowi,
łapki niżej znów przyklękać,
uszy spuścił wzdłuż tułowia…

Wiedział, że nie piśnie słowem,
lecz co robić – łapka boli:
„Ja się bardzo chętnie dowiem,
jak wyzwolisz nas z niedoli?”

„Skoro mnie uratowałeś
pomóż dotrzeć mi do mamy;
powiedz też, że żartowałeś –
uciec stąd rady nie damy?”

Wszak ty jesteś lis przechera,
co forteli zna tysiące.
Teraz sposób ty wybieraj!
Proszę, bądźmy już na łące!”

Sam zdumiony swoją mową,
zamilkł nagle chociaż szeptał
podniósł w górę łapkę zdrową –
„będę grzecznie z tobą dreptał!”