Dziwaczna kula okazała się być łasa na podrzucane jej przedmioty. Nim dotoczyła się do rozrzuconych po podłodze przedmiotów, które Accipiter naprędce próbował pozbierać, w jej stronę poleciało zasuszone wilkołacze ucho. Niczym pies istota wybiła się w górę i z mlaśnięciem pochłonęła trofeum zdobyte na zmiennokształtnym. – Więcej! Wszystko! Wszystko!

Enki wahała się przez chwilę, ważąc tasak w dłoniach. Potem zamachnęła się i cisnęła żelastwem w kierunku kuli. Ta jakby na to czekała. Broń nie ugodziła jej. Okalające wnętrze dłonie rozwarły się szeroko, a tasak zniknął we wnętrzu. Kula na chwilę przestała wzywać do oddania własności awanturników. Jej nawoływania zostały zastąpione przez wrzask bólu, który trwał zaledwie chwilę. Dziwaczna istota zakręciła się kilkukrotnie wokół własnej osi i wróciła na tor zmierzający do Ianusa. Thoer stał w rozkroku nad Zahiją, w rękach trzymając pozbierany sprzęt.