Czar Loftusa udał się ekstraordynaryjnie, jakby sprzyjały mu same niebiosa. Ale nie za darmo. Maksymalny wysiłek poskutkował obfitym krwotokiem z nosa. Może nie zagrażał od życiu, ale znacząco utrudniał oddychanie, a przez to i mowę.
Iluzyjny gryf był tak przekonujący, że pomimo słów Loftusa, Diuk, Walter i Oleg naprawdę w niego uwierzyli, a z nich jedynie Oleg zachował zimną krew i nawet zdołał osadzić swojego konia w miejscu. Diuk i Walter, sami przerażeni i uciekający byle dalej od gryfa, nie byli w stanie utrzymać spanikowanych zwierząt. Te wyrywając się z rąk i łamiąc dyszel rozpaczliwie usiłowały uciec roztrącając Ostatnich - Leo i Gustaw byli zbyt daleko by im to zagroziło, a Detlef i Oleg uniknęli zderzenia, ale Galeb, Bert i Loftus wylądowali na tyłkach. I tak mieli szczęście, że obyło się bez obrażeń.

Gustaw, odważny szlachcic przebywający obok dowódcy eskorty nie przeraził się na widok gryfa. W przeciwieństwie do swojego rozmówcy, który przerażony gnał w waszym kierunku. Jego ludzie byli jednak ulepieni z twardszej gliny i aż dziewięciu z jedenastu pilnujących karawany strażników nie przestraszyło się potwora. Podobnie jak czterech z sześciu wozaków. Choć wszystkie zwierzęta konwoju spanikowały, w dwóch przypadkach wozakom udało się utrzymać wozy na drodze. Jedynie były drugi wóz (a obecnie pierwszy) popędził bez kontroli - przerażeni wozacy, którym nie udało się opanować zwierząt wyskoczyli i potoczyli się po ziemi. Strażnicy, nie licząc trzech najbliżej Ostatnich, także musieli odskakiwać na boki by uniknąć potrącenia. Nie wszystkim się udało. Dwóch zostało potrąconych przez wóz.