Czar Loftusa udał się ekstraordynaryjnie, jakby sprzyjały mu same niebiosa. Ale nie za darmo. Maksymalny wysiłek poskutkował obfitym krwotokiem z nosa. Może nie zagrażał od życiu, ale znacząco utrudniał oddychanie, a przez to i mowę.
Iluzyjny gryf był tak przekonujący, że pomimo słów Loftusa, Diuk, Walter i Oleg naprawdę w niego uwierzyli, a z nich jedynie Oleg zachował zimną krew i nawet zdołał osadzić swojego konia w miejscu. Diuk i Walter, sami przerażeni i uciekający byle dalej od gryfa, nie byli w stanie utrzymać spanikowanych zwierząt. Te wyrywając się z rąk i łamiąc dyszel rozpaczliwie usiłowały uciec roztrącając Ostatnich - Leo i Gustaw byli zbyt daleko by im to zagroziło, a Detlef i Oleg uniknęli zderzenia, ale Galeb, Bert i Loftus wylądowali na tyłkach. I tak mieli szczęście, że obyło się bez obrażeń.

Gustaw, odważny szlachcic przebywający obok dowódcy eskorty nie przeraził się na widok gryfa. W przeciwieństwie do swojego rozmówcy, który przerażony gnał w waszym kierunku. Jego ludzie byli jednak ulepieni z twardszej gliny i aż dziewięciu z jedenastu pilnujących karawany strażników nie przestraszyło się potwora. Podobnie jak czterech z sześciu wozaków. Choć wszystkie zwierzęta konwoju spanikowały, w dwóch przypadkach wozakom udało się utrzymać wozy na drodze. Jedynie były drugi wóz (a obecnie pierwszy) popędził bez kontroli - przerażeni wozacy, którym nie udało się opanować zwierząt wyskoczyli i potoczyli się po ziemi. Strażnicy, nie licząc trzech najbliżej Ostatnich, także musieli odskakiwać na boki by uniknąć potrącenia. Nie wszystkim się udało. Dwóch zostało potrąconych przez wóz.

Choć Diuk opanował się po chwili i wracał, by chwycić halabardę i włączyć się do walki, Walter uciekał niemal tak szybko jak kuce i muł.
Oleg puścił konia (który ku zdziwieniu wszystkich nie uciekł) i przygotowywał swoją halabardę do zatrzymania uciekającego w jego stronę dowódcy eskorty konwoju, Bert wstał i ruszył do wozu, gdzie była jego skrzynia z granatami, Galeb także wstał i uzbroił się, a Loftus i Gustaw, choć w różnych miejscach, wpadli na te sam pomysł i wypili mikstury leczenia. Podobnie zrobił Detlef, który natychmiast po tym ruszył w kierunku Gustawa, tak jak zrobiła to chwilę wcześniej Leonora. Przez moment wyglądała tak jakby chciała zaszarżować, marnując cały wysiłek Loftusa i reszty, by jak najdłużej udawać, że wcale nie atakują i przygotować się do walki, ale na koniec zwolniła by nie zaatakować zanim zrobi to Oleg.

Gryf wyglądał jakby zastanawiał się czy pikować na zbrojnych czy polecieć za zwierzętami. Strażnicy konwoju wykorzystali to strzelając do niego z kusz. Trudno było powiedzieć czy trafili czy nie. Wozacy pewnie próbowali opanować zwierzęta, ale nie byli widoczni z pozycji Ostatnich.


Walter w końcu się uspokoił i wrócił na tyle blisko by móc wesprzeć przyjaciół z łuku. Bert w końcu znalazł skrzynię i otworzył ją, spoglądając na granaty. Loftus stale podtrzymywał czar...

A potem nagle rozpoczęła się walka. Gdy dowódca konwoju go mijał, Oleg zadał mu dwa ciosy. Pierwszy trafił w lewą nogę, a drugi w lewe ramię. Żaden nie był śmiertelny, ale wystarczyły by przewrócić przeciwnika i poważnie go zranić.
- Hej tam, ostrożnie! - krzyknął jeden z trójki najbliższych strażników, który nadal nie rozumiał co się dzieje i myślał, że Oleg starał się po prostu zatrzymać spanikowanego człowieka.
Jasność dał mu dopiero rapier Leonory, który trafił go w szyję. Choć sam cios nie wydawał się groźny, uszkodził ważny nerw i porażony bólem przeciwnik przyklękając i łapiąc się za szyję wypuścił broń.
W sukurs estalijce przyszły krasnoludy i Gustaw, ale choć każde trafienie okazało się celne, zrobiły one niewiele krzywdy przeciwnikom. A szlachcic wręcz zrobił krzywdę sam sobie.

Dalsze wydarzenia potoczyły się błyskawicznie.
Leonora odkopała broń kusznika, który ją upuścił, ale był zbyt skupiony na bólu by posłuchać jej rozkazu padnięcia na ziemię. Oleg i Diuk przyskoczyli do krasnoludów i powalili na ziemię pozostałych przeciwników z pierwszej linii. Bert rzucił włócznią w pozostawionego samemu sobie wrogiego dowódcę, ale chybił.
Ten na leżąco naciągnął kuszę z jęknięciem i wystrzelił w maga, lecz także spudłował. Z czterech pozostałych strażników, którzy wystrzelili trafiło za to aż trzech. Gustaw i Detlef zostali jedynie lekko ranni, ale lewe ramię Leonory zostało przebite bełtem na wylot i krwawiło mocno.

Nie zatrzymało to Ostatnich. Choć Loftusowi nie udał się czar, strzała Waltera odbiła się od hełmu, a ataki Galeba i Olega okazały się nieudane, Detlefowy garłacz podziurawił skrajnych z czwórki zagradzających im drogę strażników, a Diuk potężnym ciosem rozbił hełm i pozbawił przytomności jednego z nich. Nie wszyscy jednak rzucili się do przodu - Gustaw spróbował zabić unieruchomionego przez zdradziecki cios Leonory żołdaka, ale uderzył za słabo i tylko otrzeźwił go. Leonora tymczasem mająca najwyraźniej oczy z tyłu głowy lub jakąś nieziemską łączność z krukiem odwróciła się i zręcznie unikając przeszkód i ataków rzuciła się na dowodzącego granicznymi i trafiła go w głowę, zupełnie go dezorientując. A przynajmniej tak by się wydawało. Ten jednak puściwszy kuszę wyciągnął miecz i uderzył Leonorę tak nieszczęśliwie, że czubek jego miecza przebił skroń pochylonej nad nim akolitki zabijając ją na miejscu. Albo ogłuszając, trudno było poznać w bitewnym zgiełku. Cel Gustawa także spróbował się mu odciąć, ale szlachcic bez problemu sparował jego cios.
Pozostali wrogowie próbowali się przegrupować i wycofać.

Ale nie było im to dane. Magiczne żądło Loftusa niemalże przepaliło się przez klatkę piersiową i serce ich dowódcy. Gustaw wymieniając ciosy dwa razy trafił swojego przeciwnika prosto w głowę i choć pierwsze uderzenie przeciwnik wytrzymał to drugie "zgasiło mu światło". To samo zrobiło zresztą potężne uderzenie wzmocnionego runą ciosu młota Galeba, a granaty rzucone przez Berta i Detlefa lądujące w środku ich szyku raniły i zabijały. Tak samo jak strzała Waltera, wbijająca się w oko odważnemu wozakowi z garłaczem. Nawet nieudany atak Karla i obracający się w kółko Oleg, któremu w okolicy wszyscy wrogowie albo nie żyli albo leżeli nieprzytomni nie wpłynęli już na odbiór sytuacji przez pozostałych przy życiu i nieuciekających wrogów. Z dziesięciu strażników czterech już nie żyło, trzech leżało nieprzytomnych, a na nogach trzymało się tylko trzech. Rannych. Rzucili broń.


Czterech ludzi jednak nadal uciekało, ciągnąc ze sobą nieprzytomnego więźnia. Walka dała im sporą przewagę odległości, ale konieczność ciągnięcia niewspółpracującego ciała nieco ich spowalniała.