Jagoda nie lubiała być związywana. Solveig powiedziała jej dawno temu, że usłyszała, że ktoś powiedział, że gdzieś słyszał, że ktoś plotkował, że niektórzy lubią, ale Jagoda nie musiała się zastanawiać, czy należy do tego grona. Nie lubiała i już. Dlaczego, to potrafiła akurat prosto wytłumaczyć. Trudno było w tym stanie okładać kogoś lagą, a, na co były niewątpliwe dowody empiryczne (choć Jagoda nie wiedziała co to) łatwo było ową lagą oberwać. Trzeba jednak przyznać, że po pewnej refleksji dziewczyna dostrzegła w byciu związanym pewną zaletę. Możliwe, że chłopy mniej by się jej bały. Nie miała jednak czasu na drugą myśl, która ustaliłaby, czy w tym co właśnie pomyślała jest jakaś iskra zdrowego rozsądku. Cudoki związały jej ręce, ale nie usta. Jak tylko więc weszli do pomieszczenia ryknęła jakby miała to wyuczone od czasu, gdy matula odstawiłą ją od piersi.

- Chcę być wdową - ryczała - po szlacheckim cudoku, cudoku krasnalu i magu cudacznym. A ta chuda baba modlitewna niech ulice sprząta. Ino dobrze, żeby się gówna po ziemi nie walały. Cnotę swą oddam w darze i serce czyste. Ale złoto po nich jest moje!

Jeśli ktoś myślał, że do wymówienia tego skomplikowanego życzenia potrzeba jakoś wiele czasu, nigdy zapewne nie słyszał Jagody mówiącej Reikspiel z lokalnym akcentem. Wszystko razem zabrzmiało jak jeden wyraz. Złowróżbny wyraz. Jagoda zaś wstrzymała oddech. Zupełnie tak samo jak zrobiła to chwilę temu, gdy cios Belki oddzielił prawie jej górną połowę od dolnej. Wstrzymała więc oddech i czekała na to co zdarzy się chwilę potem.