Dzięki Grimnirze! Po raz kolejny dana mi była szansa, aby wykazać się w walce.

W końcu mógł wyrobić sobie w miarę konkretne pojęcie o swoich towarzyszach. Sigmaryta, Peter, nie był wojownikiem. Jego moc leżała w żarliwej wierze w swego boga, który obdarzał go łaskami. Trudno jest jednak zawierzyć magii bardziej, niż ostrzu. Dlatego największy szacunek krasnoluda wzbudził Wolken. Pomimo chorobliwego wyglądu, człowiek mierzył się bez strachu z niebezpieczeństwami i brał na siebie ciężar walki na równi z Bladinem. Co do pozostałych dwojga... no cóż, należało trzymać ich na dystans. Rozpraszali walczących narażając się na ciosy.

Po walce nie potrzebował wielu słów. Kiwnięcie głową, uścisk dłoni, spojrzenie w oczy. Tym, którzy stawali na wielu polach bitew, słowa nie były potrzebne.

Również Celestiumowi odpowiedział jedynie, że również wierzy, że uda mu się odwdzięczyć.

Sam potrzebował kilku dni spokoju, aby odzyskać pełną sprawność bojową. I należało wrócić do zbierania informacji o Katrinie. No i powiadomić kapłanów Grimnira o ostatnich wydarzeniach.