Maryna dumna jak paw co go hodowali sołtys w Zalipiach, siedzioła w paradnej, krasej chustce i korolach co je do Jedrycha dostoła na honornym miejscu (w trzeciej ławie - zara za ławą dziedzica, i pustą ławą co jej sie ludziska bali zajmować). Kole niej siedzioły wystrojone dziecka od najmłodszej cery przy niej do najstorszej Zochy na drugim końcu ławy. Słysząc zamieszanie wpierwej surowym wzrokiem swoich, coby się zachowywali, soma zaś odwróciła głowę aby zoboczyć cosik się tam wyrabia.

Kiej zobaczyła Heńka ać ją zmroziło, dyć po siwusze wszytkiego można beło się po niem spodziewoć.

Opiekuńczym ruchem przyciągnęła do siebie chustę z małą. Po prowdzie nie wiedzioła co robić. Jeślik Heniek prowdę mówią to nic ino uciekać gdzie ją oczy poniosą, wszak obce chłopy we wsi kiej w wielkim świecie wojna to nic dobrego, dyć nie tylko gotowiznę i zapasy a i życie można łacno stracić. Ino z drugiej strony na śmieszność możno się łacno narazić ucieczką kiejby to nie prowda była. A jak cosik se ludzia uzburają toć śmiech na lata być z tego może i wstyd jedno.

Maryna nic nie robiła jeno patrzoła co inne chopy robiom.