Drewniany kruk okazał się być całkiem sporych rozmiarów, dobrze, że przy okazji odbioru rzemieślniczka przygotowała im wóz z osłem, bo inaczej mogłoby być ciężko. Gdy Darvan wspomniał o tym, że Aza nie kupi sobie pamiątek, Manea uśmiechnęła się lekko i dodała.
- No i z tatuaży też nici, chociaż ja jeden już mam - po tych słowach podwinęła rękaw koszuli i pokazała wszystkim dzieło sztuki, które kilka lat temu zrobiła sobie u mistrza tatuażu z Port Peril.

Na dalsze rozmowy nie było czasu, bo gdy tylko przekroczyli most, z morskiej toni wyskoczyły na nich humanoidalne krokodyle. Darvan i Aza zajęli się już wystraszonym osłem, więc Manea mogła skupić się na przeciwnikach. Słyszała kiedyś o nich co nieco; ponoć potrafili zamieniać się nawet w zwykłe krokodyle, ale pod tą zieloną skórą kryli się zwykli ludzie. Jakoś nie chciało jej się wierzyć, że zaatakowali ich właśnie teraz, bo chcieli ich ograbić, zwłaszcza, że rzucili się na nich z zaciętością. Przypadki nie istniały, a półelfka podskórnie czuła, że stoi za tym ten Snowweather.
- To ludzie zamienieni w krokodyle, często zwykłe portowe pijaczki nie mające wiele do zaoferowania w walce, ale wciąż mogą być groźni - rzuciła do Azy. - Wal w nich tym, co masz na podorędziu!

Sama też zamierzała to zrobić. Dobyła swego pistoletu i wyczekała moment, aż jeden z przeciwników zbliży się nieco bardziej, po czym wypaliła, próbując trafić w głowę. Jednocześnie biorąc pod uwagę, że Maxim może też próbować strzelać, odskoczyła w bok, schodząc towarzyszowi z linii strzału. Potem dobyła rapiera i atakowała z doskoku, wspomagając towarzyszy i jednocześnie broniąc się przed ewentualnymi atakami przeciwników.