Gdy Marysia dostrzegła zbliżającego się najeźdźcę, nie było czasu do stracenia. Musiała działać póki mężczyzna był daleko, aby odpowiednio przygotować się do jakże niechcianej konwersacji.
Przebierać się nie musiała. Pierwsze co zrobiła przed rozpoczęciem pracy, było zdjęcie odświętnego stroju i włożenie normalnego, roboczego ubrania. Szara koszula i proste spodnie, doskonale sprawdzały się zarówno w ogrodzie jak i oborze... Nie strój był jednak najważniejszy - należało się przygotować do obrony.
Wejście do domu i uzbrojenie się w miecz i tarczę odpadały. Nie chciała pokazywać, że się go boi, a jedynie że jest gotowa walczyć o swoje. Potrzebne jej było coś skromniejszego, co mogło wyglądać dość niewinnie, a jednocześnie nadal być zabójcze. Na szczęście szybko znalazła rozwiązanie, które zresztą było w zasięgu jej wzroku.

Rzuciła kurom ostatnie przygotowane na dziś ziarna - oczywiście na odpowiedniej przestrzeni, a nie w jedno miejsce, co by się nie podziobały o nie. Zaraz potem zostawiła je i podeszła bliżej pieńka do rąbania drewna.
Dobycie siekierki było wspaniałym pomysłem. Nie była to może najlepsza broń, ale Marysia umiała się nią posługiwać. Od paru lat rąbała nią drewno na opał, a czy głowa tego mężczyzny, poza tym że się rusza, nie różni się dużo od palika drewna? Jedno i drugie rozleci się, jeśli zamach będzie dobry a cios odpowiednio silny...

Owszem, nie wiedziała jakie ten człowiek ma intencje, ale mając dość oleju w głowie i pamiętając przestrogę Arniki, wolała być przygotowana.
Ustawiła się tak, aby pieniek mieć przed sobą i widzieć najeźdźcę. Drewna w około nie brakowało, więc nie marnując czasu zabrała się do rąbania go na mniejsze kawałki. Była gotowa na wszystko.