Popatrzyła na córkę i uśmiechnęła się do niej ciepło. Arnika dobrze wspominała ten czas gdy naście lat temu zapragnęła być z Horstem i to pomimo tego jak trudna była dla nich droga by być razem.

- Nadal jestem w nim zakochana, skarbie - odparła na pytanie Ruty i podeszła, żeby pogłaskać ją po policzku. - Lata mijają, ale to uczucie nie słabnie. Chodź - powiedziała na koniec i wzięła koszyk do którego w międzyczasie zapakowała trochę jedzenia. Skierowała się do wyjścia, oczekując że córka za nią podąży.

Była pora by odwiedzić babkę i sprawdzić jak się miewa. Na zmianę z Jeremim Arnika odwiedzała swoją przybraną matkę Czeremchę. Wioskowa szeptucha choć sprawnością fizyczną wciąż potrafiła zaskoczyć to jednak myśli miała coraz bardziej mętne.
- Podobają ci się jacyś chłopcy? A może ktoś przy tobie kręci? - zapytała znachorka, gdy same szły z Rutą ścieżką prowadzącą do stojącej na uboczu chaty. - Z ojcem cieszylibyśmy się gdybyśmy mogli wyprawić w tym roku wesele dla Luthera i ciebie - zapewniła. - Pomożemy przy swatach.

Pierwszą oznaką, że zbliżyły się do domostwa staruchy był kot.

Dokładnie to kotka, czarna z niesamowicie zielonymi oczami. Była to Psotka. Młoda ale odkąd tu była to zawsze wychodziła na powitanie i towarzyszyła im aż do drzwi. Przed chatą było więcej kotów. Czeremcha uwielbiała te sierściuchy, a one uwielbiały ją tak bardzo, że wciąż przynosiły jej swoje łupy: ptaszki, żaby, traszki, gryzonie, węże i cokolwiek co tylko były w stanie unieść. Raz jeden łaciaty duży kocur Franek przytargał nawet zagryzionego bażanta.

Gdy Marysia dostrzegła zbliżającego się najeźdźcę, nie było czasu do stracenia. Musiała działać póki mężczyzna był daleko, aby odpowiednio przygotować się do jakże niechcianej konwersacji.
Przebierać się nie musiała. Pierwsze co zrobiła przed rozpoczęciem pracy, było zdjęcie odświętnego stroju i włożenie normalnego, roboczego ubrania. Szara koszula i proste spodnie, doskonale sprawdzały się zarówno w ogrodzie jak i oborze... Nie strój był jednak najważniejszy - należało się przygotować do obrony.
Wejście do domu i uzbrojenie się w miecz i tarczę odpadały. Nie chciała pokazywać, że się go boi, a jedynie że jest gotowa walczyć o swoje. Potrzebne jej było coś skromniejszego, co mogło wyglądać dość niewinnie, a jednocześnie nadal być zabójcze. Na szczęście szybko znalazła rozwiązanie, które zresztą było w zasięgu jej wzroku.

Rzuciła kurom ostatnie przygotowane na dziś ziarna - oczywiście na odpowiedniej przestrzeni, a nie w jedno miejsce, co by się nie podziobały o nie. Zaraz potem zostawiła je i podeszła bliżej pieńka do rąbania drewna.
Dobycie siekierki było wspaniałym pomysłem. Nie była to może najlepsza broń, ale Marysia umiała się nią posługiwać. Od paru lat rąbała nią drewno na opał, a czy głowa tego mężczyzny, poza tym że się rusza, nie różni się dużo od palika drewna? Jedno i drugie rozleci się, jeśli zamach będzie dobry a cios odpowiednio silny...

Owszem, nie wiedziała jakie ten człowiek ma intencje, ale mając dość oleju w głowie i pamiętając przestrogę Arniki, wolała być przygotowana.
Ustawiła się tak, aby pieniek mieć przed sobą i widzieć najeźdźcę. Drewna w około nie brakowało, więc nie marnując czasu zabrała się do rąbania go na mniejsze kawałki. Była gotowa na wszystko.

-Jak każesz Panie- zostało tylko rzec Józefowi w pokłonie jakim pozwalał mu wiek.

za pomocą sługi Pana wspiął się ponownie na kozioł wozu i ruszyli.

jak tak jechali widać było gospodarstwo józwowe.

-Panie tu moja siedziba jedna z najlepszych chałup w całych drzewcach.- mówił starając ostatni raz namówić Pana. Sam się gdzieś prześpi. Coś się znajdzie

Jak to nie podziała to zrobi to co musi. Pokaże Panu wioskową horstową gospodę. Pan każe chłop musi czy ja to się mówi.

Bogna

Leśny stwór z całą pewnością był ohydny, lecz nie stanowił bezpośredniego zagrożenia. Pokraczność kochanka Bogny nie pozwalała na to, by skoczyć w pościg ani w jakikolwiek inny sposób zagrozić wieśniaczce. Jedyne co mógł zrobić, to nawoływać.
- Najdroższa, wróć! - zawodzenie stopniowo cichło, w miarę jak dziewczyna oddalała się. Zrozpaczonemu monstrum nie pozostało już nic innego, jak sięgnąć wychudzonym ramieniem po porzuconą bieliznę.

"Leśne bóstwo" przyłożyło skrawek materiału do otworów nosowych, zaciągając się potężnie. To było jedyne, co mu pozostało. Majtki oraz but. Kto wie? Być może pod postacią księcia przemierzy królestwo wzdłuż i wszerz, by znaleźć stopę pasującą do obuwia...

Bogna tymczasem ponownie biegła na oślep. Jednakże tym razem udało jej się szczęśliwie wybiec z lasu. Znalazła się niedaleko młyna. Była cała obszarpana. Szczególnie poraniona była pozbawiona obuwia stopa. Z trudem łapała oddech, ale... Żyła. Przetrwała.

Jeremi

Kiedy wiedźmiarz rozmawiał ze szwagrem, ktoś niespodziewanie ściągnął uwagę Jeremiego. Bystre oczy mężczyzny dostrzegły stojącą na skraju lasu kobietę. Ubrana była w szarą suknię oraz płaszcz z kapturem, który utrudniał rozpoznanie twarzy - zwłaszcza z tak daleka. Osobliwa postać po prostu stała i obserwowała wzgórze, na którym się znajdowali.

Franciszka

Widok larw pożywiających się na ludzkich zwłokach nie nastrajał do relaksu.
- Nie mogę spać - usłyszała nagle walcząca z bezsennością Franciszka. - Mogę się przytulić?
Nie czekając na zgodę, dziewczynka wtuliła się w dziewczynę, wyraźnie potrzebując bliskości.
- Boję się troszkę, że świnki są głodne...

Gawain Walters

Siepacze Ottona znaleźli w chacie Gawaina trochę cenniejszych przedmiotów z dworu - między innymi zdobiony róg myśliwski. Jako, że mężczyzna stawiał opór, kiedy przyszło do wymierzenia chłosty jego synowi, przy szamotaninie zdarzył się "nieszczęśliwy wypadek". Gawain czterokrotnie nadział się na sztylet zbrojnego serwienta. Tak przynajmnniej zakomunikowano oficjalnie.

Ziemia Gawaina ma wkrótce zostać przekazana komuś godniejszemu - wedle uznania jaśnie pana dziedzica.

Arnika

- W Drzewcach nie ma przystojnych mężczyzn... Nikt mi się tu nie podoba - zaprotestowała Ruta, wyraźnie rumieniąc się na twarzy. - Tak pytam tylko. Ciekawi mnie bo... Podobno miałaś na początku ciężko z ojcem. Żeby się pobrać i w ogóle... Nie wszystkim się to podobało.
Ruta sprawiała wrażenie, jakby chciała o coś spytać, lecz nie wiedziała jak. Krzywiła się, uciekała wzrokiem i cały czas płonęła przy tym rumieńcem.

Vaida

Jak na złość akurat kilka kur pałętało się przed chatą, gdy nadciągali jeźdźcy. Zbrojni dziedzica zatrzymali się kilka metrów od obejścia. Dwóch z nich zeskoczyło zręcznie z siodeł, natomiast trzeci pozostał z wierzchowcami.
- Suń się dziewko, bo chaty przeszukujem - oznajmił idący na czele żołnierz. Kroczył pewnie wprost na Vaidę, zapewne zamierzając ją odepchnąć własnoręcznie, jeśli ta się nie przesunie. Gębę miał wyjątkowo paskudną i nieskalaną myślą.

Marysia

Choć Marysia była gotowa na wszystko, to póki co nic nie wskazywało na konieczność użycia siekiery. Choć trzeba było przyznać, że trzonek dobrze leżał w ręku... Intendent zatrzymał wierzchowca nieopodal i z nieznacznym trudem zszedł z siodła. Na pierwszy rzut oka widać było, iż nie jest urodzonym jeźdźcem. Lekko zaokrąglony brzuszek nie dodawał sprawności.
- Kłaniam się waćpannie! - zaczął mężczyzna i rzeczywiście pokłonił się aż do ziemi. - Gryzło mnie, że żem w ferworze zapomniał wcześniej miano me zdradzić. Jestem Gaudenty de la Torte!

Józef

Kiedy Otton zobaczył jaką nieruchomość zaproponował mu dziadunio, przez moment miał minę niczym srający kocur. Najpierw rozpadający się dwór, teraz dwuizbowa chata. Nie pamiętał kiedy ostatnim razem ktoś wystawiał jego cierpliwość na tak wielką próbę.
- Dziadku... Czego nie zrozumiałeś w słowie "najbogatszy"? - zapytał retorycznie Otton, podjeżdżając bliżej Józefa i uważnie mu się przyglądając. - We wsi z własnym młynem i karczmą? Jakbyś nie wyłowił mnie wtedy z rzeki, uznałbym że celowo zwlekasz by robić ze mnie durnia.
Rycerz okręcił się niespokojnie z wierzchowcem, po czym zwrócił do pachołków.
- Wysadźcie dziadka i nic tu po nas. Do karczmy sami trafimy.
- Dziadek i tak ma chyba jajecznicę we łbie, hehe - zaśmiał się jeden z synów Ottona, po czym ruszyli naprzód.

Horst Grolsch

Przewidywania szwagra okazały się trafne. Było już coraz bliżej zmierzchu, kiedy do karczmy zbliżał się znany Horstowi, rycerski orszak...

Maryna

Racimir oblizał spierzchnięte usta i zastanowił na moment.
- Młody Grolsch, powiadasz... - powtórzył za wdową, na moment tonąc we własnych myślach. - No ten to by mi się zdał na zięcia. Rodzina dobra, bogata. Te moje smyki żartują czasem, że on trochę pierdoła jest, ale czy ja wiem? Nie wygląda na takiego co by mi źle córę traktował przynajmniej. Może i czas wziąć Grolschów na rozmowy? Jakby ja się pozbył dzieci ze młyna, to może by się więcej miejsca zrobiło...
Mężczyzna uśmiechnął się pod wąsem, spoglądając na wdowę.
- Ognia jeszcze trochę we mnie zostało, a toć chłopowi zawsze potrzebna baba. A babie chłop.

Luther

- Ja... Nie wiem. - zawahał się Światożar, nieznacznie opuszczając ramię trzymające nóż. - Boże... Co tu się dzieje... Co ja narobiłem...
Młynarczyk złapał się za głowę spoglądając na leżącą siostrę, po czym puścił się biegiem w sobie tylko znanym kierunku.

Nawojka tymczasem nie oddychała, ani nie dawała żadnych innych oznaków życia.

Eugeniusz Niemysł

Mieszko wrócił z rekonesansu niedługo po zmierzchu i wydawał się wstrząśnięty. Przekazał kapłanowi wieści o śmierci Gawaina, a także o tym iż panowie udali się do karczmy Horsta na nocleg. Nie omieszkał wspomnieć również o radosnym hasaniu po lesie, którego dopuszczała się dzieciarnia Racimira...
- W tym lesie pono straszy... - oznajmił z wypiekami na twarzy kleryk. - Pono pogańskie bożki się tam kryją przed potęgą Stwórcy.

- Światko! Stój!
Piwowarczyk bez zastanowienia rzucił się w pogoń za kamratem. Czasu na przemyślenia z tym związane nie miał w ogóle. A i sam z siebie w przemyśleniach nie był orłem. Wiedział jednak, że jak Światko przepadnie, to jego z Nawojką raczej nikt go tu sam z siebie rychło nie odnajdzie.
- Czekaj!
Młynarczyk ani jednak myślał zwalniać, czy czekać. Pędził co sił przed siebie i z każdą sekundą coraz bardziej rozmywał się we mgle w oczach goniącego za nim słabującego na biodro Luthera. Chwila nawet nie minęła, a ślad po nim nie został. I Luther zorientował się, że został sam pośród spowitych mlecznym oparem wiekowych dębów czując jak strach zaczynał brać nad nim górę. Wyobraźnia przywoływała kolejne stwory, którymi straszył ich za młodu wujo i nijak przestać nie zamierzała, dokarmiana wszechobecnym chłodem i odgłosami dziczy.
Raz jeszcze spojrzał z bezsilnym żalem we miejsce gdzie mu z oczy Światko zniknął, po czym odwrócił się i szybko wrócił do okraszonego świętymi symbolami dębu.

Nawojka leżała jako i ją zostawił. Usiadł obok niej przyglądając się spanikowanym wzrokiem ciału. W oczach poczuł szczypanie. Przełknął ślinę i pociągnął nosem. Dziewczyna nie żyła. Tyle lat ją znał. Od maleńkości przeca kiedy bawili się razem we błocie i na łące. Kiedy płakała bo ją z drzewa zrzucił. I kiedy się obraził na nią bo mu małych żab za kołnierz znienacka nawrzucała. A teraz nie żyła. Zadławiona przez Światka na wznak padła. Trup. Zamknął jej oczy i mimowolnie pogłaskał po twarzy odgarniając z niej pukle jantarowych włosów. Znów pociągnął głosem i otarł o rękaw naciekłą z oczu wilgoć. Nos też otarł.
- Nie bój nic Wojuś… - powiedział uklękając - Nie ostawię cię tu samej…
Co rzekłszy wsunął pod nią ramiona i wziął ją na ręce. Mniej więcej wiedział kędy do wsi. Ale mógł tu nie trafić później z powrotem. A przeca nie zostawi jej tu tak samej na pastwę wilców i straszydeł. Nawet nieżywej.
Stęknął unosząc bezwładne ciało i ruszył przez miękki nieułatwiający wędrówki mech, w który zapadały się stopy. Nogi może miał nie za szybkie, a krok niezgrabny, ale bary od dźwigania beczek miał niemniej tęgie od młynarczyków. Da radę. Musi.

Naprzód mimo to posuwał się mozolnie i powoli. Co chwila nawoływał. To Światka, to Żyrka, to znów kogokolwiek. Nie odpowiadało mu jednak nic poza rechotem żab, czy stukaniem dzięcioła. A raz nawet gdzieś z przodu wycie w oddali usłyszał więc kierunek rychło zmienił i szedł dalej. Czas mijał, a wsi nie było. Oddech miał już ciężki, zawijaki na stopach całe przemoczone, a kolana i łydki obdrapane niemożebnie. Nie liczył już ile razy się potknął i ile komarów zdążyło go przy tym uciąć. Co gorsza nic, a nic okolicy nie poznawał. I pewnie rad by jej dalej nie poznawać, bo za którymś razem gotów byłby przysiąc, że ten omszały, powalony grab to już mijał. I to nie raz. W końcu nie wiedział już ani skąd przyszedł, ani nawet orientacyjnie gdzie powinien iść. Mleczny opar pozwalał widzieć na paręnaście kroków i nie ustępował. Wciskał się uparcie w nozdrza i przenikał człeka zapachem butwienia i gnijących roślin. Jakby mokradło jakie w pobliżu było i wyziewami swemi siły odbierało zachęcając by lec na miękkim mchu i nie męczyć się już. Do tego we drzewach odzywały się pierwsze płomykówki dając znać, że dzień powoli ku końcowi się ma. Szelesty, trzaski, piski, powarkiwania… Był wyczerpany.
- Jeszcze kawałecek Wojuś - obiecywał niesionemu trupowi, a może sobie samemu - To już tuż, tuż… Ooo tamuj chata Jaremy napewno jest. Zara Czeremchę obaczym... Tylko… tylko… kapkę odsapnę…
Kolana się pod Lutherem ugięły, a dziewczyna wysunęła mu się z ramion na mszany kobierzec. Spłoszone wije i skakuny rozbiegły się na wszystkie strony ustępując miejsca wielkim intruzom.
- Kapkę odsapnę… - Co rzekłszy Luther osunął się bez przytomności na bok i pogrążył w otulony chłodem mgły sen.

Biały opar jakby na to tylko czekając rozwiał się i gdyby ktoś stał teraz przy piwowarczyku i młynareczce dostrzegłby pierwsze zabudowania Drzewiec, od strony których lazł zaintrygowany znajomym zapachem kot. Dzień miał się ku końcowi.

-Będzie jak Pan chce- powiedział tylko Józwa schodząc z wozu. Gdy orszak pański ruszył to poszedł staruszek do swej chaty do ziemianki co sobie wykopał do składowania miodku. Przez zimę ostała się jeno ostatni dzban pitnego i gar zwykłego. Wiele ni ma, ale dzbanek wystarczy państwu do kolacji, a zwykły podzielił na dwie części. Jeden przeznaczony dla Arniki by leczyć, a drugi będzie na ciasteczka.

Miód zostawił w chacie aby przekazać je Horstwoi jak przyjdzie na spotkanie, bo Józwie ciężko by iść z tym wszystkim, a pitny zabrał do Pana i tak ruszył do karczmy. Dać powitalny podarek.